Przykłady tarczowniczek wymienionych z imienia w sagach norweskich to Brynhildr w sadze Vǫlsunga, Hervor w sadze Hervarar ok Heiðreks, Brynhildr z sagi Bósa ok Herrauðs, szwedzka księżniczka Thornbjǫrg w Hrólfs saga Gautrekssonar, księżniczka Hed w Gesta Danorum, Visna w Gesta Danorum i Veborg w Gesta Danorum.
Dwie tarczowniczki pojawiają się w niektórych tłumaczeniach sagi o Hervararze. Pierwsza z nich już w dzieciństwie przyjęła typowo męskie role i często napadała na podróżników w lesie przebrana za mężczyznę. W późniejszym okresie życia zabrała przeklęty miecz Tyrfing z miejsca pochówku swego ojca i stała się żeglarską łowczynią. W końcu osiadła i wyszła za mąż. Jej wnuczka również nosiła imię Hervor i dowodziła siłami przeciwko atakującym Hunom. Choć saga wspomina o jej odwadze, zostaje śmiertelnie ranna przez wroga i umiera na polu bitwy. Badaczki Judith Jesch i Jenny Jochens twierdzą, że ponure losy służebnic tarczy lub ich nagły powrót do typowo kobiecych ról jest świadectwem ich roli jako postaci zarówno męskiej, jak i kobiecej fantazji, a także emblematem niebezpieczeństwa porzucenia ról płciowych.
Brynhildr Buðladóttir i Guðrún GjúkadóttirEdit
Brynhildr z sagi Vǫlsunga, wraz ze swoją rywalką w miłości, Guðrún Gjúkadóttir, stanowi przykład tego, jak panna z tarczą porównuje się do bardziej konwencjonalnej arystokratycznej kobiecości w sagach. Brynhildr jest przede wszystkim zainteresowana honorem, podobnie jak męski wojownik. Kiedy wychodzi za mąż za brata Guðrúna, Gunnarra, zamiast za Sigurðra, mężczyznę, którego zamierzała poślubić, Brynhildr wypowiada wers porównujący odwagę obu mężczyzn:
Sigurd walczył ze smokiem
I to potem nie zostanie
Zapomniane przez nikogo
Póki ludzie żyją.
Ale twój brat
Nie odważył się
Wjechać w ogień
ani przeskoczyć go.
Brynhildr jest żoną Gunnarra, a nie Sigurðra z powodu oszustwa i podstępu, w tym eliksiru zapomnienia podanego Sigurðrowi, aby zapomniał o poprzednim związku z nią. Brynhildr jest zdenerwowany nie tylko z powodu utraty Sigurðr, ale także dla nieuczciwości zaangażowanych. Podobnie jak jej męscy odpowiednicy, tarcza-matka woli robić rzeczy wprost, bez oszustw, które w dużej części średniowiecznej literatury uważane są za stereotypowo kobiece. Dokonuje zemsty bezpośrednio, w wyniku której ginie ona sama, Sigurðr i syn Sigurða z rąk Guðrúna. Zabijając dziecko, demonstruje zrozumienie waśni i synowskiej odpowiedzialności; gdyby chłopiec żył, dorastałby, by zemścić się na rodzinie Brynhildr.
Guðrún ma podobną troskę o więzi rodzinne, ale początkowo nie działa bezpośrednio. Jest bardziej skłonna podburzać swoich męskich krewnych do działania niż sama chwytać za broń. Guðrún nie jest panną z tarczą, a Brynhildra kpi z niej za to, mówiąc: „Pytaj tylko o to, co jest dla ciebie najlepsze. To jest odpowiednie dla szlachetnych kobiet. I łatwo jest być zadowoloną, gdy wszystko dzieje się zgodnie z twoimi pragnieniami.” W swoich późniejszych małżeństwach jest jednak gotowa zabić swoje dzieci, spalić salę i wysłać swoich pozostałych synów, by pomścili morderstwo jej córki, Swanhildr. W świecie sag kobiety mogą być zarówno honorowe, jak i bezlitosne, podobnie jak męscy bohaterowie. Choć panna z tarczą nie pełni typowej dla kobiety roli, jej siłę charakteru można odnaleźć nawet u bardziej domowych kobiet z tych opowieści.