Guinguette Marais Poitevin

Ten artykuł zawiera praktyczne wyjaśnienie Teorii Wielkiego Człowieka w przywództwie. Po przeczytaniu będziesz miał podstawowe zrozumienie tego potężnego narzędzia przywództwa.

Czym jest Teoria Wielkiego Człowieka?

Teoria Wielkiego Człowieka odnosi się do idei pochodzącej z XIX wieku. Zgodnie z tą ideą, historię i wszystko, co wydarzyło się na świecie i w historii świata, można wyjaśnić poprzez określenie wpływu, jaki wywarli wielcy ludzie lub bohaterowie. Dotyczy to jednostek wysoce wpływowych i wyjątkowych, które wywarły decydujący wpływ na historię. Rozwój tej teorii przypisuje się głównie szkockiemu filozofowi i historykowi Thomasowi Carlyle’owi. W 1840 r. wygłosił on serię wykładów na temat bohaterów i heroizmu, a następnie opublikował różne prace, w tym Hero Worship i The Heroic in History. Komentował w nich wielkich ludzi lub bohaterów z historii. Według niego, przywódca to osoba obdarzona wyjątkowymi cechami, które przykuwają uwagę mas.

Teoria wielkiego człowieka w przywództwie: przegląd

Dlaczego niektórzy mężczyźni lub kobiety wyrastają ponad innych? I dlaczego jedna rodzina może wyprodukować wielu odnoszących sukcesy liderów? Dla większości ludzi, odpowiedzi na te pytania jest tajemnicą. Niektórzy teoretycy twierdzą jednak, że odpowiedzi na te pytania zostały już udzielone przez Teorię Wielkiego Człowieka. W skrócie, Teoria Wielkiego Człowieka zakłada, że wielcy liderzy rodzą się, a nie są tworzeni czy szkoleni. Osoby rodzą się z pewnymi cechami i charakterystykami, które są inne u urodzonych liderów niż u innych lub występują tylko u nich. Te specyficzne cechy umożliwiają im przewodzenie ludziom, a jednocześnie kształtują karty historii.

Specjalne cechy liderów w ogóle, a wielkich liderów w szczególności, z którymi inni się rodzą, obejmują: urok, inteligencję, intuicję, osąd, odwagę, agresywność, perswazję itp. Według Thomasa Carlyle’a, tych cech nie można się nauczyć; ktoś albo je posiada, albo nie. Takie cechy są utrwalone w genach rodziny i są przekazywane z pokolenia na pokolenie. Przykładami wielkich przywódców, którzy również posiadali te cechy są: Mao Zedong, Gandhi, Abraham Lincoln, Mahatma Gandhi, Aleksander Wielki, Adolf Hitler itd. Ludziom tym przypisuje się posiadanie wrodzonych cech i boskiej inspiracji, które pomogły im osiągnąć wielkie szczyty. Nie byli oni szkoleni w zakresie przywództwa ani nie mieli możliwości doskonalenia swoich umiejętności przywódczych w trakcie życia. Coś w ich anatomii, osobowości lub fizjologii odróżniało ich od zwykłych ludzi. Co więcej, uważa się, że to instynktowny popęd do przyjmowania ról przywódczych sprawił, że ci wielcy ludzie odnieśli sukces. Inni zwracali się do nich po inspirację, wsparcie i pocieszenie.

W starożytności

Zgodnie z Teorią Wielkiego Człowieka przywódcy są darem Boga dla ludzkości. Nikt nie byłby w stanie stać się wielkim, gdyby nie istniało coś takiego jak wrodzone cechy przywódcze. Teorię Wielkiego Człowieka można porównać do poglądu, że królowie mają boskie prawo do rządzenia i rządzenia swoimi poddanymi. To boskie prawo jest dziedziczone przez ich potomków.

Teoria Wielkiego Człowieka w przywództwie sięga czasów starożytnych Greków i Rzymian. W tamtych czasach przywództwo było skorelowane z unikalnymi, specyficznymi cechami umysłowymi, fizycznymi lub osobistymi. Ponieważ przywództwa nie można się nauczyć, przypisywano im pewien poziom boskości.

Debunking

Słynny filozof, socjolog, teoretyk polityki i biolog Herbert Spencer obalił Teorię Wielkiego Człowieka, nazywając ją dziecinną, prymitywną i z pewnością nie naukową. Zakładał, że przywódcy są produktami swojego środowiska i twierdził, że wielkie osobowości są kształtowane przez społeczeństwo. W jednym z magazynów socjologicznych Spencer napisał, że kształtowanie wielkiej osobowości zależy od długiej serii złożonych wpływów. Pomimo jego pomysłów i argumentów, Teoria Wielkiego Człowieka pozostała bardzo popularna i stała się wiodącym argumentem w badaniach nad przywództwem.

Innym ważnym argumentem przeciwko tej teorii jest fakt, że istnieją wielcy liderzy, którzy nie posiadają tak zwanych naturalnych cech przywódczych. Gdyby przywództwo było cechą wrodzoną, każdy posiadający te cechy kończyłby na stanowisku lidera. Badania wykazały jednak, że przywództwo jest bardzo złożoną kwestią i niezliczone czynniki wpływają na poziom sukcesu, jaki osiągnie dana osoba.