Po przegranej 24-10 z Patriots w Nowej Anglii, Minnesota Vikings jakimś cudem wciąż są w polowaniu na playoffy NFC. Czy nauczyli się czegoś lub dwóch rzeczy z tej porażki?
Mimo, że ten artykuł nosi tytuł: „Rzeczy, których Minnesota Vikings mogą nauczyć się od New England Patriots”, to powinien nosić tytuł: „Rzeczy, których Minnesota Vikings mogą – i nie mogą – nauczyć się od New England Patriots”.
Ponieważ wypada tu akcentować pozytywy, zaczniemy od tego, co mogą wynieść z tej porażki i zagrać zwycięski futbol w Seattle w poniedziałkową noc.
Zachowaj pewność, że to utalentowana drużyna
Minęło trochę czasu, odkąd widziałem, jak trener Patriotów Bill Belichick tak ciężko pracował nad planem gry przeciwko przeciwnikowi, jak w tygodniu poprzedzającym niedzielny mecz z Vikings.
W wywiadzie prasowym z uznaniem wypowiadał się o odbiornikach Vikings, ich presji na podaniach i biegaczu Dalvinie Cooku. Na linii bocznej Belichick był tak ożywiony, jak widziałem go od lat, rozmawiając ze swoimi trenerami, obrońcami, linią ofensywną i defensywną. Wiedział, że Minnesota Vikings dobrze pasują do jego drużyny, podobnie jak Philadelphia Eagles w zeszłorocznym Super Bowl. Vikings byli przeciwnikiem z NFC, z którym nie mieli zbyt dużego doświadczenia, a Belichick zdawał sobie sprawę, że jeśli New England nie opracuje planu gry i nie wytrenuje Minnesoty, mogą łatwo przegrać.
Potrafili – i nie potrafili. Po tym, jak Vikings wykonali scenariusz pierwszego posiadania, najprawdopodobniej trzy zagrania, które przewidziałoby 80% koordynatorów defensywy NFL; szybkie podanie, bieg z kontry, podania do szerokiego odbiorcy, wrócili do linii bocznej na swój pierwszy z wielu three-and-outów.
Getting their first crack at it, Tom Brady and the Patriot offense ran motion to get Vikings' linebackers Anthony Barr and Eric Kendricks off-balance, ran moving slot routes and moved quickly up the sidelines downfield.
Bang-bang. Zarówno koordynator ofensywy John DeFilippo, jak i trener Mike Zimmer wyglądali jak amatorzy grający w profesjonalistów, gdy Patrioci objęli wczesne prowadzenie 7-0.
Jednak talent Minnesoty Vikings, który Belichick zobaczył i zrobił wszystko, co w jego mocy, aby zaprojektować grę przeciwko nim, szybko pokazał mu, że ma talent. To, co wyglądało jak potencjalny blowout, zamieniło się w rywalizację remisową przy 10 punktach w trzeciej kwarcie.
Dlaczego skończyło się to przegraną Wikingów dwoma przyłożeniami, prowadzi nas do drugiej lekcji, którą Minnesota może (lub nie) wynieść z tej porażki.
Wykonaj atak
Jak sugeruje idiom, „praktyka czyni mistrza”. Moje pytanie tutaj jest bezpośrednie: Czy Minnesota Vikings mają swój podręcznik gry ofensywnej opanowany do perfekcji? Przez cały rok po stronie Wikingów zdarzyło się sto nietrafionych zadań ofensywnych. Kluczowe błędy, które zakończyły lub zahamowały napędy i przegrały ważne mecze.
To jest wyłącznie odpowiedzialność Johna DeFilippo i Mike’a Zimmera. Jeśli masz zamiar uruchomić misdirection, ekran gra i pionowe play-action przechodzącej, wszyscy gracze muszą być na tej samej stronie podręcznika gry. To może brzmieć jak gadka rozgrywającego z fotela (i w dobrym tego słowa znaczeniu tak jest), ale oglądanie ofensywy Vikings, która kaszle, plącze się i jest obijana przez solidną, jeśli nie nazbyt imponującą defensywę New England było w niedzielę naprawdę frustrującym doświadczeniem.
Tak jak Kirk Cousins polegający na niechętnej, „papierowej” ofensywie podaniowej (checkdown), która wcięła się w drugi poziom Patriots tylko wtedy, gdy zabrakło pierwszego tackla. Czy ten rozgrywający jest tak zdeterminowany, aby nie rzucić przechwytu, że odmawia umieszczenia piłki w grze 50/50?
Przeciwko Patriotom, 'egzekucja' jest agresywną grą. Sprawdź Super Bowl LLI.
Ponadto, w trakcie meczu Cousins obalił otwartego Thielena na głębokiej trasie w pierwszej połowie, a następnie podrzucił Aldricka Robinsona na kolejne głębokie podanie w strefie końcowej, gdy ten wyraźnie minął dwóch obrońców w czwartej kwarcie. Druga piłka została przechwycona i w zasadzie rozstrzygnęła mecz na korzyść Nowej Anglii.
To są błędy i pomyłki, które zamieniają się w dramatyczne niewykorzystane okazje.
Zrozumieć przewidywalność i nieprzewidywalność
Zapytaj siebie, fanie Wikingów – czy widzisz, co nadchodzi, gdy patrzysz, jak Cousins klaszcze po piłkę? Belichick wyraźnie podwajał Adama Thielena w tym meczu. Miał dziesięć celów, ale tylko pięć przechwytów na 28 jardów. Stephen Diggs był ranny i grał twardo (5 na 49), a Belichick trzymał się blisko Kyle’a Rudolpha, który był nieskuteczny 3 na 38.
Kto więc jest następny? Laquon Treadwell miał 2 połowy na 13 jardów. Facet jest kompletnym złomem. Dlaczego więc jest ze starterami, żeby blokować na tych ekranach dla szerokiego odbiorcy, które były wysadzane w powietrze? Wreszcie, Aldrick Robinson był celem w drugiej połowie. Jak anioł nad nami, zobaczyliśmy kilka pierwszych przyłożeń, trochę separacji!
Gdzie byłeś, Aldrick? Where ya been, Flip?
Cousins rzucił dwanaście podań do running backów Vikings na 33 jardy. Tymczasem Dalvin Cook przebiegł dziewięć razy na 84 jardy, w tym olśniewający 32-jardowy, który pokazał talent fizyczny, o którym w tygodniu zaświadczał Bill Belichick.
Ale uczeń postanowił, że oszuka mistrza. Flip nie zamierzał uruchomić swojego najbardziej utalentowanego gracza w drugiej połowie, pomimo jego prawie dziewięciu jardów na carry średnia. W rzeczywistości, podczas gdy Patriots biegali 32 razy na 160 jardów, DeFilippo i Vikings zdecydowali się oddać go tylko 13 razy, mimo że Cook wyglądał tak, jak w 2017 roku, zanim zerwał ACL, fioletowy turbo-boosted numer 33.
Ta ofensywa to skomplikowana porażka. Ma poważny talent – talent, którego taki trener jak Bill Belichick bez wątpienia się obawiał, robiąc wszystko, co w jego mocy, by bronić – a także brak talentu, z którym, jak kończymy ten esej, nie może wiele zrobić w 2018 r.
Fix An Awful Offensive Line
Dam im to. Są lepsi niż New York Giants. Ale tylko tyle. Podczas gdy Patriots sparaliżowali pass rush Wikingów szybkimi podaniami i umiejętnością Brady’ego do przejścia przez zamykającą się kieszeń, Minnesota raz po raz była pokonywana przez presję wewnętrzną Nowej Anglii i defensywne uderzenia końcówek.
Nie mogę winić za to Flipa. Facet dostał linię poniżej średniej i został z kilkoma kluczowymi kontuzjami i nagłym odejściem jedynego faceta, który mógł zrobić z nich przyzwoitą jednostkę, zmarłego Tony’ego Sparano.
Ochroniarze Tom Compton i Mike Remmers powinni być w najlepszym wypadku rezerwowymi. Nie wytrzymali meczu z Nową Anglią i nie wytrzymali całego sezonu. Riley Reiff jest dobrym lewym obrońcą, ale debiutant Brian O’Neil, który pokazał prawdziwy talent, ma jeszcze wiele do zrobienia, zanim nauczy się w pełni gry w NFL.
Zostawienie tego problemu menedżerowi Rickowi Spielmanowi jest błędem. Jeśli zawiódł w czymś (a on ma) to było jasne w swoich wyborach do montażu linii ofensywnej Vikingów. Zatrudnij swojego trenera linii na początku sezonu i uczyń go częścią procesu rekrutacji do college’u i wolnych agentów. Please.
Hold Everyone Accountable („Do Your Job”)
Zamiast pracować nad tym, co było skuteczną grą naziemną, która stawiała naszą jedną ofensywną kartę (Dalvin Cook), którą Bill Belichick wiedział, że jego obrona będzie musiała zatrzymać bez tworzenia strefy extra-man, Vikings zamiast tego zagrali w ręce największego trenera gry, przechodząc przez całą grę, znajdując się ciągle w third-and-longs, gdzie skończyli 3-12. Błąd w projektowaniu gry i dostosowaniu gry wśród wielu, które widzieliśmy w Nowej Anglii w zeszłym tygodniu.
Teraz pojawia się pytanie, czy ta strata z niedzieli, jak więcej niż jedna inna w tym sezonie, jest wynikiem przede wszystkim ofensywy Vikings, czy kombinacją doświadczenia i umiejętności trenera ofensywy.
Po sezonie 2017 – bez Dalvina Cooka i Kirka Cousinsa – w którym Minnesota Vikings zajęli 10. miejsce w całkowitej ofensywie, Wikingowie spadli teraz do dolnej połowy ligi na 2018 r.
Nauczyliśmy się teraz przynajmniej słyszeć argumenty za tym drugim.
.