gorączka reumatyczna i reumatyczna choroba serca nadal nie ulega zmianie w większości krajów rozwijających się, wpływając na młodych ludzi. Ogniska o mniejszym nasileniu są również zgłaszane od połowy lat 80. w uprzemysłowionych krajach zachodnich, gdzie choroba ta prawie zanikła. Wprowadzenie penicyliny w połowie lat 40. ubiegłego wieku znacząco zmieniło historię naturalną gorączki reumatycznej, chociaż w krajach rozwiniętych częstość występowania gorączki reumatycznej zmniejszyła się już wcześniej, ze względu na lepsze warunki życia. Leczenie gorączki reumatycznej polega głównie na stosowaniu antybiotyków (penicylin) w celu eradykacji paciorkowców oraz leków przeciwzapalnych, takich jak salicylany czy kortykosteroidy. Pacjenci z ciężkim zapaleniem serca, zastoinową niewydolnością serca i/lub zapaleniem osierdzia są najlepiej leczeni kortykosteroidami, ponieważ są one silniejszymi środkami przeciwzapalnymi niż salicylany. Salicylany mogą być wystarczające w przypadkach z łagodnym zapaleniem serca lub bez zapalenia. Leczenie musi być kontynuowane przez 12 tygodni. Wiele badań wykazało, że to niedomykalność zastawek, a nie zapalenie mięśnia sercowego, jest przyczyną zastoinowej niewydolności serca w aktywnym reumatycznym zapaleniu serca. Z tego powodu w przypadkach trudnej hemodynamiki spowodowanej niedomykalnością zastawki mitralnej wskazany jest zabieg operacyjny polegający na wymianie lub naprawie zastawki mitralnej. Rozwój przewlekłych zmian zastawkowych po przebytym epizodzie gorączki reumatycznej zależy od obecności lub braku zapalenia serca w poprzednim ataku choroby oraz od przestrzegania profilaktyki wtórnej. Nawroty choroby spowodowane niedostateczną profilaktyką penicylinową są przyczyną istotnych hemodynamicznie przewlekłych zmian zastawkowych wymagających leczenia operacyjnego.