Klasyfikacja skał warstwowych
W 1756 r. Johann Gottlob Lehmann z Niemiec doniósł o sukcesji skał w południowej części swego kraju i w Alpach, mierząc i opisując ich zróżnicowanie składowe i przestrzenne. Wykorzystując zasadę superpozycji Steno, Lehmann uznał istnienie trzech odrębnych zespołów skalnych: (1) najniższej sukcesyjnie kategorii, pierwotnej (Urgebirge), złożonej głównie ze skał krystalicznych, (2) kategorii pośredniej, czyli wtórnej (Flötzgebirge), złożonej ze skał warstwowych lub warstwowych zawierających skamieniałości, oraz (3) ostatniej lub najmłodszej sukcesyjnie sekwencji osadów aluwialnych i pokrewnych nieskonsolidowanych (Angeschwemmtgebirge), uważanej za reprezentującą najnowszy zapis historii Ziemi.
Ten potrójny schemat klasyfikacji został z niewielkimi zmianami zastosowany przez trzech współczesnych Lehmannowi badaczy na innych obszarach Europy. We Włoszech, ponownie na Wzgórzach Toskańskich w okolicach Florencji, Giovanni Arduino, uważany przez wielu za ojca włoskiej geologii, zaproponował czteroskładnikową sukcesję skał. Jego podział na kategorie pierwotną i wtórną jest w przybliżeniu podobny do kategorii pierwotnej i wtórnej Lehmanna. Dodatkowo, Arduino zaproponował jeszcze jedną kategorię, podział na trzeciorzęd, aby uwzględnić słabo skonsolidowane, choć warstwowane skały kopalno-nośne, które były superpozycyjnie starsze od (nadległych) aluwiów, ale odrębne i oddzielone od twardych (podległych) skał warstwowych drugiego rzędu.
W dwóch oddzielnych publikacjach, jednej z 1762, a drugiej z 1773 roku, Georg Christian Füchsel zastosował wcześniejsze koncepcje superpozycji Lehmanna do innej sekwencji skał warstwowych w południowych Niemczech. Posługując się dziewięcioma odrębnymi kategoriami skał osadowych, Füchsel zasadniczo wyróżnił dyskretne ciała skalne o unikalnym składzie, zasięgu poprzecznym i położeniu w obrębie sukcesji skalnej. (We współczesnej terminologii te ciała skalne stanowiłyby formacje.)
Niemal 1000 kilometrów (620 mil) na wschód, niemiecki przyrodnik Peter Simon Pallas badał sekwencje skalne odsłonięte na południowym Uralu we wschodniej Rosji. Jego raport z 1777 roku wyróżnił potrójny podział skał, powtarzając w zasadzie pracę Lehmanna.
W ten sposób, w drugiej połowie XVIII wieku, koncepcja superpozycji warstw skalnych została mocno ugruntowana dzięki wielu niezależnym badaniom w całej Europie. Mimo że zasady Steno były szeroko stosowane, pozostawało odpowiedzieć na szereg fundamentalnych pytań dotyczących czasowych i poprzecznych relacji, które zdawały się istnieć między tymi różnymi europejskimi stanowiskami. Czy te różne niemieckie, włoskie i rosyjskie stanowiska, na których rozpoznano potrójną sukcesję skał Lehmanna, były współczesne? Czy zapisały one tę samą serię wydarzeń geologicznych w przeszłości Ziemi? Czy poszczególne warstwy na każdym stanowisku były podobne do tych z innych stanowisk? Krótko mówiąc, czy korelacja między tymi różnymi stanowiskami jest obecnie możliwa?