W 1669 roku Nicolaus Steno po raz pierwszy wyraźnie stwierdził, że warstwy (skały warstwowe) wykazują sekwencyjne zmiany, czyli że skały mają swoją historię. Dzięki swojej pracy w górach zachodnich Włoch, Steno zdał sobie sprawę, że zasada superpozycji w skałach warstwowych (warstwowych) jest kluczem do powiązania czasu ze skałami. Krótko mówiąc, każda warstwa skały osadowej (zwana również „pokładem”) jest starsza od tej powyżej i młodsza od tej poniżej. Pozornie prosta zasada superpozycji Steno stała się najbardziej podstawową zasadą datowania względnego. Steno pierwotnie opracował swoje rozumowanie na podstawie obserwacji skał osadowych, ale zasada ta odnosi się również do innych materiałów osadzonych na powierzchni, takich jak strumienie lawy i pokłady popiołu z erupcji wulkanicznych.
W dodatku Steno zdał sobie sprawę z wagi innej zasady, pierwotnej horyzontalności, a mianowicie, że warstwy są zawsze początkowo zdeponowane w niemal poziomych pozycjach. Tak więc warstwa skalna, która jest sfałdowana lub nachylona pod dużym kątem, musiała zostać przesunięta do tej pozycji w wyniku zaburzeń skorupy ziemskiej (tj. budowy gór, uskoków lub tektoniki płyt) jakiś czas po jej osadzeniu.