Guinguette Marais Poitevin

Opis

Zmiany elektrokardiograficzne u osób bezobjawowych mogą stanowić wyzwanie diagnostyczne. Znajomość i wczesna identyfikacja tych wzorców oraz ich prawidłowe skojarzenie z obrazem klinicznym powinny mieć wpływ na pilne i specyficzne postępowanie.

75-letni mężczyzna rasy kaukaskiej z wywiadem lekarskim w kierunku nadciśnienia tętniczego i choroby tętnic obwodowych zgłosił się na oddział ratunkowy, przetransportowany przez zespół ratownictwa przedszpitalnego, skarżąc się na silny ból w klatce piersiowej, który go budził, z promieniowaniem do lewej kończyny górnej i pieluchomajtkami. Chory negował nudności, wymioty, kołatanie serca, a także wcześniejsze dolegliwości dławicowe. W trakcie transportu podano mu podjęzykowo nitroglicerynę, uzyskując ustąpienie dolegliwości bólowych.

Pacjent był czujny, zorientowany i stabilny hemodynamicznie. Badanie fizykalne było bez zmian.

W badaniu EKG przy przyjęciu, bez dolegliwości bólowych, stwierdzono rytm zatokowy, częstość akcji serca 60 uderzeń na minutę, blok prawej odnogi pęczka Hisa oraz głębokie ujemne symetryczne załamki T w odprowadzeniach przedsercowych (V2 do V6) sugerujące typ 2 Wellensa (ryc. 1). W badaniach krwi udokumentowano łagodne podwyższenie stężenia troponiny I (1,76 ng/mL (norma <0012 ng/mL)), bez innych nieprawidłowości.

Pacjent został przyjęty na oddział intensywnej terapii wieńcowej z rozpoznaniem ostrego zespołu wieńcowego bez uniesienia odcinka ST.

Podczas pobytu w szpitalu pacjent skarżył się na ból w klatce piersiowej. Wykonano ponowne EKG, w którym stwierdzono rytm zatokowy, częstość akcji serca 70 uderzeń na minutę, blok prawej odnogi pęczka Hisa, bez zmian odcinka ST oraz dwufazowe załamki T w V3 (ryc. 2). W badaniu echokardiograficznym stwierdzono hipokinezję środkowego segmentu ściany przedniej warunkującą łagodne obniżenie globalnej funkcji skurczowej z szacunkową frakcją wyrzutową 49%.

Cewnikowanie serca udokumentowało zwężenie 99% proksymalnego odcinka lewej tętnicy wieńcowej przedniej zstępującej (LAD). Wykonano angioplastykę z wszczepieniem jednego stentu uwalniającego lek. U pacjenta nastąpiła szybka poprawa i został on wypisany do domu w czwartej dobie od przyjęcia do szpitala.

Zespół Wellensa został opisany przez Zwanna i Wellensa w 1982 roku w podgrupie pacjentów z istotnym ryzykiem wystąpienia zawału mięśnia sercowego w odcinku przednim.1 2 Zespół ten charakteryzuje się nieprawidłowościami załamka T w odprowadzeniach przednich klatki piersiowej i odzwierciedla krytyczną niedrożność proksymalnego odcinka tętnicy wieńcowej LAD.1-3

Kliniczne, laboratoryjne i EKG kryteria zespołu Wellensa to dławica piersiowa w wywiadzie, minimalne lub brak podwyższenia enzymów sercowych, minimalne lub brak uniesienia odcinka ST (<1 mm), brak patologicznych przedsercowych załamków Q i dwufazowych załamków T w odprowadzeniach V2 i V3 (typ 1) lub głębokie, symetryczne i odwrócone załamki T w odprowadzeniach V2 i V3, sporadycznie V1, V4, V5 i V6 (typ 2).1 2

W przypadku objawowego pacjenta nieprawidłowości T mogą ulec normalizacji lub przekształcić się w uniesienie odcinka ST.1 2

Wykonanie EKG jest jedynym wskaźnikiem zbliżającego się masywnego zawału przedniej ściany serca.2 Zatem odpowiednio wcześnie podjęte postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne będzie w stanie zapobiec wystąpieniu masywnego zawału na terytorium tętnicy wieńcowej LAD1-3 i zmniejszyć wysoką chorobowość i śmiertelność związaną z chorobą wieńcową.