Tło: Diagnoza w tradycyjnej medycynie chińskiej (TCM) jest złożonym, wieloaspektowym procesem, który często daje wiele diagnoz różnicowych i subdiagnoz.
Cele: Celem tego badania było (1) zrozumienie strategii poznawczych i procesów rozumowania diagnostycznego praktyków TCM zaangażowanych w diagnostykę języka oraz (2) zbadanie dokładności diagnostycznej praktyków TCM. Podstawą tego badania były ramy podejmowania decyzji klinicznych i rozwiązywania problemów.
Metody: Dziewięciu praktyków TCM werbalizowało swoje procesy myślowe za pomocą protokołów think-aloud i było nagrywanych podczas wykonywania zadania poznawczego, jakim była diagnoza języka. Analiza protokołów została wykorzystana do zidentyfikowania wzorców rozumowania diagnostycznego TCM. Dokładność diagnostyczna została oceniona na podstawie samooceny uczestników oraz przez niezależnych sędziów-ekspertów TCM.
Wyniki: Analiza protokołów ujawniła, że praktycy TCM używają systematycznych procesów, aby dojść do diagnozy oraz że istniały różnice pomiędzy nowicjuszami i ekspertami zarówno w pre- jak i post-adaptacji po obejrzeniu historii przypadków. Nowicjusze mieli tendencję do używania większej liczby deskryptorów i wcześniejszego stawiania diagnozy. Eksperci mieli tendencję do używania procesów intelektualnych wyższego rzędu przy stawianiu diagnozy i używali tych terminów na wcześniejszym etapie procesu. Odnotowano korelacje między samooceną lekarza a oceną trafności diagnostycznej dokonaną przez sędziów, a informacje o historii przypadku poprawiły trafność diagnostyczną.
Wnioski: Praktycy TCM wykorzystują schematy systematycznego rozumowania do ustalania rozpoznań związanych z oceną języków. Procesy te są zbieżne z tymi obserwowanymi w medycynie zachodniej, gdzie rozumowanie klinicysty obejmuje kombinację analitycznego rozumowania wiedzy dziedzinowej i wykorzystania wzorców. Wyraźne zrozumienie procesów rozumowania w TCM może wpłynąć na praktykę kliniczną i edukację oraz ułatwić rozwój technologii wspierających i identyfikację najlepszych praktyk.