Guinguette Marais Poitevin

By David Saville Muzzey, 1920

Wśród 13 kolonii, które później zjednoczyły się, by stworzyć Stany Zjednoczone, wszystkie z wyjątkiem Wirginii i osad Nowej Anglii zostały założone jako proprietorship. Proprietorship było czymś w rodzaju środka pomiędzy królewską prowincją a samorządną kolonią. Król wypuszczał rządy z rąk, ale nie oddawał ich w ręce kolonistów. Pomiędzy królem a osadnikami stał właściciel, człowiek lub mała grupa ludzi, zazwyczaj dworzan, którym król nadał prowincję. Właściciele mianowali gubernatorów, ustanawiali sądy, pobierali podatki gruntowe od mieszkańców, oferowali premie osadnikom i ogólnie rzecz biorąc zarządzali swoimi prowincjami jak farmami lub innymi przedsięwzięciami biznesowymi, podlegając zawsze ograniczeniom narzuconym przez warunki ich statutu od króla i opozycji ich legislatur w koloniach.

Maryland

W 1632 roku George Calvert, znany również jako Lord Baltimore, rzymskokatolicki szlachcic cieszący się dużą przychylnością dworu, otrzymał od króla Karola I terytorium pomiędzy czterdziestym równoleżnikiem szerokości geograficznej północnej a południowym brzegiem rzeki Potomac, z bardzo liberalnym statutem.

Ludzie Marylandu mieli cieszyć się „wszystkimi przywilejami, franszyzami i swobodami” angielskich poddanych; korona nie miała nakładać żadnych podatków na osoby lub towary w obrębie kolonii, a prawa miały być stanowione „przez właściciela, za radą wolnych obywateli kolonii”. George Calvert zmarł zanim wielka pieczęć króla została przyłożona do statutu, ale jego syn, Cecilius Calvert, wysłał kolonię w 1634 roku do St. Marys, na brzegu Zatoki Chesapeake.

Drugi Lord Baltimore potrzebował całego swojego taktu, szlachetności i odwagi, aby sprostać trudnościom, z którymi musiał się zmagać. Działka ziemi przyznana mu przez króla Karola leżała w granicach dotacji króla Jakuba do Kompanii Wirginii. Wirgiński handlarz futer o nazwisku Claiborne był już zadomowiony na wyspie Kent w Zatoce Chesapeake i odmówił albo wycofania się, albo oddania wierności katolickiemu Lordowi Baltimore. Doszło do wojny z protestantami z Wirginii, zanim Claiborne został wyparty. Lord Baltimore ponownie zinterpretował słowa swojego statutu w ten sposób, że właściciel miał ustanawiać prawa, a wolni obywatele je akceptować, ale już pierwsze zgromadzenie Marylandu było przeciwnego zdania, upierając się, że właściciel miał jedynie prawo zatwierdzania lub wetowania ustaw, które oni sami uchwalili. Baltimore taktownie się ugiął.

Walki religijne również odegrały ważną rolę w niespokojnej historii osady Maryland. Lord Baltimore założył swoją kolonię głównie jako azyl dla prześladowanych rzymskich katolików z Anglii, którzy byli uważani za bałwochwalców zarówno przez purytanów z Nowej Anglii, jak i episkopalian z Wirginii. Odprawianie mszy w St. Marys było, w oczach nietolerancyjnych protestantów, zanieczyszczaniem ziemi amerykańskiej. Ponieważ Baltimore tolerował wszystkie sekty chrześcijańskie w swojej prowincji, protestanci po prostu wylali katolików z Marylandu przez imigrację z Wirginii, Nowej Anglii i starej Anglii. Osiem lat po założeniu kolonii katolicy stanowili mniej niż 25% mieszkańców, a w 1649 r. właściciel był zmuszony chronić swoich współwyznawców w Maryland, nakłaniając zgromadzenie do uchwalenia słynnego Aktu Tolerancji, przewidującego, że „żadna osoba w tej prowincji wyznająca wiarę w Jezusa Chrystusa nie będzie w jakikolwiek sposób niepokojona, molestowana lub dyskontowana z powodu swojej religii … tak, aby nie była niewierna panu właścicielowi, nie molestowała ani nie spiskowała przeciwko ustanowionemu rządowi cywilnemu”. Chociaż był to pierwszy akt tolerancji religijnej na kartach ustaw w amerykańskich koloniach, powinniśmy pamiętać, że Roger Williams, trzynaście lat wcześniej, założył Rhode Island na zasadach tolerancji religijnej pełniejszych niż te zawarte w Akcie Maryland; Żydzi i wolnomyśliciele mieli być wykluczeni z domeny Lorda Baltimore. Do 1658 roku ostre spory między katolikami a protestantami zostały uśmierzone, a Maryland zaczął się spokojnie i pomyślnie rozwijać.

Karolina

Król Karol II, który bardzo interesował się koloniami we wczesnych latach swego panowania, przyznał w 1663 roku grupie ośmiu szlachciców ogromny obszar ziemi między Wirginią a hiszpańską osadą na Florydzie, rozciągający się na zachód aż do „Morza Południowego” (Oceanu Spokojnego). Statut dawał właścicielom tak szerokie uprawnienia, jak Lord Baltimore w Maryland. Ale rada właścicieli nie dorównywała Lordowi Baltimore w takcie, energii i oddaniu dla interesów kolonii. Początkowym błędem była próba wprowadzenia w życie absurdalnie rozbudowanej konstytucji, „Wielkiego Modelu”, skomponowanego na tę okazję przez słynnego angielskiego filozofa Johna Locke’a, który zupełnie nie pasował do nielicznej i borykającej się z problemami osady.

W 1670 roku nad rzeką Chowan wyrosła społeczność założona przez malkontentów z Wirginii, a kolejna na brzegu rzeki Ashley, 300 mil na południe. Ta druga osada została przeniesiona dziesięć lat później, w 1680 r., na teren współczesnego miasta Charleston w Karolinie Południowej.

Te dwie szeroko rozdzielone osady rozwijały się stopniowo odpowiednio w Karolinę Północną i Południową. Nazwy były używane już w 1691 roku, ale kolonia nie została oficjalnie podzielona i wyposażona w oddzielnych gubernatorów aż do 1711 roku. Historia Karolin to historia nieefektywnego rządu, sporów i niezgody między ludźmi a gubernatorami, gubernatorami a właścicielami, właścicielami a królem. Karolinę Północną opisywano jako „sanktuarium uciekinierów”, gdzie „każdy robił to, co było słuszne w jego własnych oczach, nie płacąc daniny ani Bogu, ani Cezarowi”. Hiszpanie podburzali Indian do atakowania kolonii od południa, a w portach i potokach wybrzeża roiło się od piratów. W końcu zgromadzenie Karoliny Południowej, obciążone ogromnym długiem z czasów wojen hiszpańsko-indyjskich, zaoferowało ziemie prowincji na sprzedaż osadnikom na własnych warunkach. Właściciele zawetowali tę akcję, która naruszała ich prawa statutowe. Następnie zgromadzenie wyrzekło się posłuszeństwa wobec magistratów właścicieli i złożyło petycję do króla Jerzego I, aby w 1719 roku objąć je ochroną jako prowincję królewską. Był to jedyny przypadek w naszej kolonialnej historii, kiedy rząd właścicielski został obalony przez własne zgromadzenie. Dziesięć lat później właściciele sprzedali swoje prawa i udziały w obu Karolinach koronie za skromną sumę 50 000 funtów. W ten sposób dwie kolejne kolonie zostały dodane do rosnącej listy królewskich prowincji.

Nowy Jork

Podczas gdy właściciele Karoliny zapraszali osadników do swoich nowych włości, angielska flota wysłana przez brata króla Karola, księcia Yorku, wpłynęła do portu w Nowym Jorku i zażądała poddania słabo obsadzonego holenderskiego fortu na wyspie Manhattan we wrześniu 1664 roku. Fortem dowodził Peter Stuyvesant, dyrektor generalny holenderskiej kolonii Nowa Holandia, która została założona pięćdziesiąt lat wcześniej i była zarządzana przez Holenderską Kompanię Zachodnioindyjską. Kompania założyła ufortyfikowane placówki handlowe w Nowym Amsterdamie (Nowy Jork) i Fort Orange (niedaleko Albany), ale nie odniosła sukcesu w kolonii, choć oferowała bogatym właścicielom połacie ziemi o głębokości ośmiu mil wzdłuż obu brzegów rzeki, z feudalnymi przywilejami handlowymi i rządowymi. W 1638 roku znieśli wszelkie monopole, otwierając handel i osadnictwo dla wszystkich narodów i oferując ziemię, inwentarz i narzędzia kuszącym rolnikom. Jednak nawet miasto Nowy Amsterdam, ze swoją wspaniałą sytuacją dla handlu, osiągnęło populację zaledwie 1600 osób w ciągu pół wieku, kiedy było pod panowaniem holenderskim.