Guinguette Marais Poitevin

Duke jest związany z czwartą-największą ilością męskich mistrzostw narodowych w koszykówce wszech czasów z pięcioma, a dwa z tych tytułów zostały zdobyte podczas ostatniej dekady w 2010 i 2015 roku. Błękitne Diabły miały utalentowane zespoły prawie każdego roku kadencji trenera Mike’a Krzyzewskiego, ale 10-letni okres, w którym wygrali 20 procent krajowych mistrzostw, oznacza, że Duke miał dużo talentu w Durham w latach 2010-2019, nawet w porównaniu z własnymi wzniosłymi standardami.

Przejrzałem każdy spis Duke z ostatniej dekady i wybrałem 11 najlepszych graczy Blue Devils, zaczynając od początku dekady (gra konferencyjna w sezonie 2010) do końca (gra nie-konferencyjna w tym sezonie). To są tylko moje wybory.

Badałem ściśle karierę gracza na uczelni – nie jego osiągnięcia w szkole średniej lub NBA – i tylko gry rozegrane między Jan.1, 2010, a 31 grudnia 2019, biorąc pod uwagę All-America i All-ACC honors, per-game i zaawansowane statystyki, a także sukces NCAA Tournament. Gracze, którzy nie rozegrali pełnego sezonu w dekadzie – jak Kyrie Irving, który z powodu kontuzji rozegrał zaledwie 11 spotkań, czy obecni freshmani Duke – zostali odpowiednio ocenieni.

11. Mason Plumlee (2009-13)

Plumlee był rezerwowym w drużynie mistrzów kraju Duke w 2010 roku (zagrał tylko trzy minuty w meczu o tytuł przeciwko Butler), ale rozwinął się do startera, który w każdym meczu notował średnio 17.1 punktów, 9.9 zbiórek, 1.9 asyst, 1.4 bloków i 1.0 kradzieży na mecz jako senior, kiedy to został uznany za Second Team All-American przez Associated Press, USBWA i NABC.

Zagrał w 141 meczach dla Duke – jeden z najwyższych wyników wśród graczy Blue Devil w ostatniej dekadzie.

W 36 meczach jako senior, Plumlee 33 razy zdobył double figures (dwa razy zdobył osiem punktów w meczu), a w czterech meczach Duke w turnieju NCAA w 2013 roku zdobył 64 punkty i złapał 32 zbiórki.

Plumlee nie jest jedynym oldschoolowym Bigiem na tej liście (nie próbował ani jednego rzutu za 3 punkty jako senior), ale był skutecznym strzelcem w low-post, który w sezonie 2013 trafił 60% swoich prób z pola karnego.

Grayson Allen (2014-18)

Allen skończył z czterema punktami nieobecnymi na liście zdobywców 2000 punktów podczas swojej czteroletniej kariery w Blue Devils. Jako freshman, był rezerwowym w drużynie Duke’s National Title, zdobywając 16 punktów z ławki w meczu o mistrzostwo przeciwko Wisconsin.

W następnym sezonie, zanotował najlepszą średnią punktową w karierze, zdobywając 21.6 punktów na mecz, wraz z 4.6 zbiórkami i 3.5 asystami. Allen był 38 procentowym strzelcem 3-punktowym w swojej karierze, w tym najlepszym w karierze 41,7 procent w 2016 roku, kiedy zdobył wyróżnienia Second i Third Team All-America z różnych punktów sprzedaży, plus First Team All-ACC nod.

Zdobył również wyróżnienia All-ACC jako senior, kiedy został nazwany do Third Team.

Allen’s ofensywny rating był 113 lub lepszy w każdym sezonie w Duke, w tym 44. najlepszy w kraju ofensywny rating w 2016 roku na 124,9. Efektywność ofensywna Duke plasowała się w pierwszej szóstce każdego roku, w którym Allen grał dla Blue Devils, a on sam był efektywnym strzelcem, niezależnie od tego, czy był rezerwowym w drużynie, która zdobyła mistrzostwo kraju, czy też wyróżniającym się strzelcem.

Luke Kennard (2015-17)

Kennard był konsensusem Second Team All-American w 2017 roku, kiedy prowadził Blue Devils w punktacji na poziomie 19.5 punktów na mecz, wraz z 5.1 zbiórkami i 2.5 asystami na mecz. Rozpoczął 11 meczów jako freshman, ale stał się podstawą w wyjściowym składzie Duke jako sophomore i prowadził zespół w punktacji i ofensywnym ratingu, mimo że miał niższy wskaźnik wykorzystania niż koledzy z drużyny Grayson Allen i Jayson Tatum.

Kennard’s 127.3 offensive rating ranked 32nd nationally w 2017 roku. Jego 24,4 PER prowadziło Duke w tamtym sezonie.

Podczas gdy jego skuteczność 2-punktowa pozostała na stałym poziomie mniej więcej 53 procent od jego freshman year do jego sophomore campaign, jego procent 3-punktowy eksplodował, poprawiając się z 32 procent do 43,8 procent. W 2017 roku trafiał prawie 5.5 trójek na mecz, średnio 2.5 z nich i był mocny z linii rzutów wolnych, gdzie trafiał prawie 86 procent.

Nawet przy znaczącej roli w ofensywie, Kennard bardzo dbał o piłkę z najlepszym w drużynie wskaźnikiem rotacji 11.2.

Punktowanie Kennarda było spójne z 35 meczami z dwucyfrową liczbą punktów w 37 szansach, z dwoma wyjątkami w postaci ośmiopunktowego występu przeciwko Troy w turnieju NCAA i dziewięciopunktowego meczu przeciwko Boston College.

South Carolina odbiła drużynę Kennarda z Duke z turnieju NCAA w drugiej rundzie w 2017 roku. Gamecocks zatrzymali sophomore’a na 11 punktach przy 1-of-6 rzutach, zanim faulował w swoim ostatnim meczu w college’u.

Kyle Singler (2007-11)

Singler był drugim wiodącym strzelcem na poziomie 17.7 punktów na mecz (i drugim wiodącym zbierającym) w drużynie mistrzów kraju Duke z 2010 roku. W następnym sezonie, według NABC, był Drugą Drużyną All-American i Pierwszą Drużyną All-ACC po tym, jak zdobywał średnio 16,9 punktów i 6,8 zbiórek.

Singler był 38,3% strzelcem 3-punktowym przy 4,9 próbach na mecz jako sophomore, a następnie w roku, w którym Duke zdobyło tytuł, stał się jeszcze lepszy z wynikiem 39,9% przy 5,3 próbach na mecz. Skutecznie punktował – jego 116,2 ofensywnego ratingu w 2010 roku było 159. najlepszym wynikiem w kraju – a jego wskaźnik rotacji był tak niski, że jako junior i senior plasował się w krajowej czołówce.

Jon Scheyer (2006-10)

Scheyer zdobywał 18,2 punktu na mecz, a także 4,9 asysty, 3,6 zbiórki i 1,6 kradzieży na mecz, gdy Duke zdobyło mistrzostwo kraju w 2010 roku. Rozpoczął każdy mecz w tamtym sezonie i spędzał średnio prawie 37 minut na mecz jako integralny członek czwartej drużyny Blue Devils, która zdobyła mistrzostwo kraju.

Produkcja Scheyera wystartowała w Sweet 16 w tamtym sezonie, kiedy to został wybrany do Drugiej Drużyny All-American.

Zdobył 18 punktów z pięcioma zbiórkami i czterema asystami przeciwko Purdue, a następnie zanotował 20/5/4, 23/2/6 i 15/6/5 w mistrzostwach kraju, kończąc z sześcioma meczami z 96 punktami, 24 asystami (przy zaledwie siedmiu błędach), 21 zbiórkami i dziewięcioma kradzieżami.

Scheyer grał dla Duke tylko przez cztery miesiące w ostatniej dekadzie (co wpłynęło na jego ranking), ale były to ważne cztery miesiące dla programu.

6. RJ Barrett (2018-19)

Barrett ma jeden z ciekawszych przypadków na tej liście. Był konsensusem First Team All-American, który zdobywał średnio 22,6 punktu, 7,6 zbiórki i 4,3 asysty na mecz w drużynie Duke, która wygrała 32 mecze i zdobyła nr 1 w ogólnym rozrachunku.

Jego Blue Devils przegrali jednopunktowy mecz w Elite Eight i byli jedną z dwóch drużyn, które pokonały mistrza kraju Virginię w zeszłym sezonie (i jedyną drużyną, która pokonała ich dwukrotnie).

Barrett złożył więc naprawdę imponujące statystyki dla naprawdę dobrej drużyny Duke.

Ale kolega z drużyny i gracz roku Zion Williamson może powiedzieć to samo, więc gdzie umieścić skrzydłowego Williamsona (który tak naprawdę odgrywał bardziej znaczącą rolę w ataku), zwłaszcza gdy jest on tym, którego tradycyjne statystyki lubią bardziej niż zaawansowane?

Barrett ma najniższy rating ofensywny (108.0) spośród wszystkich graczy na tej liście i potrzebował 18.5 rzutów na mecz, by zdobyć 22.6 punktów. Próbował 237 rzutów 3-punktowych i spośród 89 graczy w zeszłym sezonie, którzy próbowali co najmniej 230 rzutów 3-punktowych, trafił czwartą najmniejszą liczbę (73).

Dla porównania, PER Barretta w 2019 roku wynoszący 23.3 był znacznie niższy niż PER Nolana Smitha w 2011 roku (27.7) i Jabari Parkera w 2014 roku (28.4).

5. Nolan Smith (2007-11)

Smith zdobywał średnio 17,4 punktu na mecz dla Duke, kiedy Niebieskie Diabły zdobyły tytuł narodowy w 2010 roku. Następnie został wybrany do pierwszej drużyny amerykańskiej jako senior w 2011 roku, kiedy to notował 20,6 punktu, 5,1 asysty i 4,5 zbiórki na mecz, strzelając przy tym 50 procent na dwójkach, 35 procent na trójkach i 81 procent na linii rzutów wolnych.

Smith został również uznany przez FOX’s National Player of the Year jako senior.

6-2 strażnik zdobył 106 punktów podczas mistrzostw kraju Duke’a, w tym 29 punktów w Elite Eight przeciwko Baylor, a on grał przez 40 minut w trzech z sześciu gier turniejowych.

Smith zaliczył double figures w 33 z 37 meczów Duke w swoim starszym sezonie, w tym w 21 meczach zdobył co najmniej 20 punktów.

4. Jabari Parker (2013-14)

Parker został nazwany USBWA Freshman of the Year i konsensusem First Team All-American w 2014 roku, kiedy to notował średnio team-high 19.1 punktów, 8.7 zbiórek, 1.2 asyst, 1.2 bloków i 1.1 kradzieży na mecz. Blue Devils mieli najbardziej efektywną ofensywę w kraju podczas jedynego sezonu Parkera w college’u, a on sam był głównym punktem zespołu z 31,8 procentowym wskaźnikiem użycia, który zajął 24. miejsce w kraju.

Jego 111,7 ofensywny rating był w top 500 w kraju dzięki temu, że strzelał 50 procent na dwójkach, 35,8 procent na trójkach i 74,8 procent z linii rzutów wolnych. Parker popełniał 6,1 fauli na 40 minut, czyli o 1,7 więcej niż jakikolwiek inny regularny starter w drużynie Blue Devils.

Parker nie ma na koncie żadnych zwycięstw w turnieju NCAA, ponieważ Duke zostało zdetronizowane przez Mercer w pierwszej rundzie turnieju NCAA w 2014 roku, ale jego konsekwentne zdobywanie punktów na wysokim poziomie – zdobył co najmniej 20 punktów w pierwszych siedmiu meczach i 18 razy w 35 spotkaniach – było czymś, z czym niewielu graczy Duke w ostatniej dekadzie mogło się równać.

3. Jahlil Okafor (2014-15)

Okafor był najlepszym graczem w drużynie Duke, która zdobyła tytuł narodowy w 2015 roku, kiedy był konsensusem First Team All-American, który zdobywał średnio 17,3 punktu, 8,5 zbiórki i 1.4 bloki na mecz.

Okafor był tradycyjnym back-to-the-basket big – rasą, która powoli robi sobie drogę na listę zagrożonych gatunków – więc jego przejście z gwiazdy college’u do rezerwowego w NBA nie powinno odbierać mu czasu spędzonego w Durham.

6-11 center był wielki od skoku w college’u, zdobywając 19 punktów z sześcioma zbiórkami i czterema asystami w swoim pierwszym meczu w college’u, i zdobył podwójną liczbę punktów w 35 z 38 gier, w tym jego pierwszych 28.

Zdobył 47 punktów w pierwszych dwóch zwycięstwach Duke w NCAA Tournament i skończył z 90 punktami w turnieju.

Jeśli są jakieś krytyki Okafor’s lone rok college’u, to jest to, że on średnio tylko 10,8 punktów i 6.3 zbiórek od Sweet 16 do meczu o mistrzostwo kraju (kolega Tyus Jones zdobył tytuł Most Outstanding Player w Final Four), a jego 51-procentowy rzut z rzutów wolnych był zbyt niski jak na gracza, który wykonywał średnio pięć prób rzutów wolnych na mecz.

2. Marvin Bagley III (2017-18)

Marvin Bagley III jako freshman w Duke notował średnio double-double: 21,0 punktów, 11,1 zbiórek i 1,5 asysty na mecz.

Dlatego był konsensusem First Team All-American w drużynie Blue Devils, która wygrała 29 spotkań i zdobyła nr 2 seed w NCAA Tournament, zanim przegrała z Kansas w dogrywce w Elite Eight. Bagley był prototypowym nowoczesnym big manem z umiejętnością rozciągania parkietu.

Strzelał 39.7% z gry za trzy przy prawie dwóch próbach na mecz, ale posiadał również zabójczą celność wewnątrz łuku (64.7% na próbach dwupunktowych). Bagley’s 123,8 ofensywny rating uplasował się w pierwszej 60 w koszykówce uczelnianej w 2018 roku i zamieścił ten znak podczas korzystania z team-high 25,8 procent usage rate.

Był bardzo skutecznym rebounderem (33. w kraju w ofensywnym procencie zbiórek, 161. defensywnie) i był solidnym, ale nie świetnym, shot-blockerem na 6-11, średnio 0.9 bloków na mecz z 2.6 wskaźnikiem bloków.

Jedyna z jego 33 gier w college’u, w której nie zdobył punktów w liczbie mnogiej była w Champions Classic, kiedy opuścił mecz z powodu kontuzji, a miał 13 gier z co najmniej 20 punktami i 10 zbiórkami, w tym siedem z co najmniej 30 i 10. 32 punkty i 21 zbiórek w meczu z Florida State to wyjątkowe statystyki, do których zdolny jest tylko gracz z talentem Bagley’a.

Bagley był świetny, gdy mecze miały największe znaczenie. W swoich sześciu meczach w Turnieju ACC i Turnieju NCAA, zanotował 33 punkty i 17 zbiórek, 19 i 13, 22 i siedem, 22 i dziewięć, 22 i siedem oraz 16 i 10 – średnio 22.3 punktów i 10.5 zbiórek na mecz w postseason.

1. Zion Williamson (2018-19)

Mówcie co chcecie o recency bias, ale Zion Williamson zanotował najwyższy jednosezonowy wskaźnik efektywności gracza (PER) dekady, wśród graczy, którzy średnio spędzali co najmniej 20 minut na mecz i grali w co najmniej 75 procentach spotkań swojej drużyny. Jego wskaźnik PER na poziomie 40.84 był o ponad 3.5 punktu wyższy od drugiego najlepszego wskaźnika PER w dekadzie, który w zeszłym sezonie zanotował Brandon Clarke z Gonzagi.

Nawet według standardów wyznaczonych przez poprzednie drużyny Duke First Team All-Americans, Williamson był na innym poziomie. Drugi i trzeci najlepszy jednosezonowy PER gracza Duke to Jahlil Okafor (30.73) w 2015 roku i Marvin Bagley III’s 30.55 PER w sezonie 2018, więc choć PER to tylko jedna statystyka, to ta jedna statystyka sugeruje, że Williamson był o mniej więcej 30 procent lepszy od dwóch innych niedawnych First Team All-Americans, którzy grali dla Blue Devils.

Williamson był konsensusem First Team All-American i konsensusem krajowego gracza roku po tym, jak osiągał średnio 22,6 punktu, 8,9 zbiórki, 2,1 asysty, 2,1 kradzieży i 1,8 bloku na mecz. Jego wynik to 74.7 procent rzutów zza łuku, a krytyka jego gry dotyczyła strzelania – 33.8 procent za trzy i 64 procent z linii rzutów wolnych – był tak skuteczny przy obręczy i tworzeniu okazji do drugiej szansy, że nie miało znaczenia, że trafiał więcej trójek i rzutów wolnych niż byśmy chcieli.

Plus, trafiał 37% rzutów za trzy przy ograniczonej liczbie prób w ACC i był 7-of-17 w Turnieju NCAA, więc w miarę upływu sezonu stawał się coraz lepszy.

Williamson z 129.2 ofensywnym ratingiem zajął 12 miejsce w kraju w zeszłym sezonie, według kenpom.com, i był postrachem w defensywie, wymuszając kradzież na prawie czterech procentach ofensywnych posiadań przeciwników i blokując prawie sześć procent dwupunktowych prób przeciwników.

Zion zdominowałby koszykówkę uniwersytecką w każdym roku w tej dekadzie, nie mówiąc już o jakiejkolwiek dekadzie lub jakiejkolwiek erze.

Rozważane są również: Brandon Ingram, Jayson Tatum, Austin Rivers, Wendell Carter Jr, Tyus Jones, Justise Winslow, Quinn Cook, Seth Curry, Rodney Hood