„Jak nauczyć się pisać?” To pytanie, które zadaję sobie często, szczególnie podczas prowadzenia zajęć z pisania. Hanif Kureishi, autor książki „Buddha in Suburbia” i instruktor kreatywnego pisania, twierdzi, że nie można. Czy myśli tak samo, jeśli chodzi o pisanie osobistych esejów?
Nie zgadzam się z Kureishim. Oczywiście.
Jak mógłbym spędzić ostatnie 20 lat mojego życia na nauczaniu pisania – pisania osobistego, fikcji, literatury faktu, kompozycji – gdybym w coś takiego wierzył?
Co miesiąc w The Writer’s Process – mojej internetowej akademii pisania, która ma na celu budowanie umiejętności pisarskich, znalezienie społeczności i zarabianie pieniędzy na swoich dziełach – przywołuję gościa, który uczy jednego z aspektów biznesu pisarskiego. Anjali Enjeti, pisarka, redaktorka, a także instruktorka kreatywnego pisania, dołączyła do nas, aby nauczyć nas sztuki pisania fascynujących osobistych esejów.
W ciągu niesamowitej godziny Anjali dała nam wskazówki, jak skupić się na swoim eseju. Doradziła, co zrobić, gdy emocje są wciąż surowe, i podzieliła się swoimi ulubionymi osobistymi esejami!
Czytanie to najlepszy sposób na poprawienie swojego pisania!
Kiwasz głową w energicznej zgodzie. Łapiesz oddech. Czasami zaciskasz pięści, bo wiesz, że nadchodzi coś okropnego, ale nie możesz się powstrzymać od kontynuowania lektury.
Twoje ulubione książki i eseje są twoją skrzynką z narzędziami pisarskimi. Kiedy je czytasz, widzisz nowe sposoby konstruowania historii, odkrywasz kreatywne pomysły na dialogi i odkrywasz sposoby na wzmocnienie swojego przekazu i dotarcie do czytelnika z większą mocą.
„Dobrzy pisarze pożyczają. Wielcy pisarze kradną”, powiedział TS Eliot.
A może to Pablo Picasso tak powiedział. A może to był Aaron Sorkin. Nie wiem. Ale sentyment pozostaje. My, pisarze, bierzemy to, co widzimy, słyszymy, smakujemy, dotykamy i doświadczamy, i przenosimy to na strony, na których piszemy.
Poniższe eseje obejmują szeroki zakres tematów i reprezentują różne style pisania. W sercu każdego z nich leży jednak prawda, zwięzłe lustro, w którym odbija się wspólne doświadczenie. Może nam zabraknąć tchu, możemy się wzruszyć, roześmiać, zdruzgotać lub znaleźć się w innym miejscu emocjonalnego spektrum. Przede wszystkim jednak zostawiają nas zainspirowanych do pisania.
Przeczytanie jednego eseju to lekcja, dziesięć poniższych tekstów oferuje ci kompleksowy kurs pisania osobistego. Nauczysz się dialogu, struktury i rozwoju postaci. Nauczą cię, jak budować napięcie i jakie pytania powinieneś sobie zadawać podczas pisania.
Do każdego z nich dołączyłem krótki fragment, jak również link, abyś mógł przeczytać go sam. I wreszcie na koniec, dodatkowy prezent. Zamieściłam tu niedawny tekst Anjali, więc możesz nie tylko odkryć jej ulubione eseje, ale też zobaczyć, jak jej własne lektury tworzą narrację i piękno jej pisarstwa.
10 esejów, które nauczą cię pisać
1. Claudia Rankine’s Citizen
Jesteś w ciemności, w samochodzie, obserwując czarną, pokrytą smołą ulicę połykaną przez prędkość; on mówi ci, że jego dziekan każe mu zatrudnić osobę koloru, kiedy jest tam tylu wspaniałych pisarzy.
Myślisz, że może to jest eksperyment i jesteś testowany lub retroaktywnie obrażany lub zrobiłeś coś, co komunikuje, że jest to dobra rozmowa do przeprowadzenia.
2. Strange Flowers' Karie Higgins
Kocham Cię jak xo.
Odkąd zmarł mój brat, wybrałam jego odłączone numery telefonów, śledząc, gdzie kończą się z czasem, mając nadzieję, że przekroczę jego głos ducha w przewodach. W końcu oddzwania do mnie. Mamy downlink.
3. „Czwarty stan materii” Ann Beard
Przyjeżdża do mnie była królowa piękności, żeby pozbyć się dla mnie wiewiórek. Ma długie rude włosy i uśmiech, który może zatrzymać ciężarówki. Widziałem, jak walczyła z kozami, odstraszała ogromnego węża i wyrażała gruczoły odbytowe psa, a wszystko to w ciągu jednego popołudnia. Powiedziałam jej przez telefon, że na piętrze mojego domu mieszka rodzina wiewiórek.
„Robią ze mnie małpę”, powiedziałam.
4. Lydia Yuknavitch’s Woven
To była noc, której chciałam, żeby nigdy się nie skończyła.
Albo z całego serca chciałabym, żeby ta historia się tam skończyła.
Mityczna młodość.
Ale nie tam się skończyła.
5. Roger Rosenblatt’s Making Toast
Bubbies zajmował się własną edukacją – przechodząc od jednego słowa, przez kilka, do zdań dwuwyrazowych, do trzech i więcej. Niektórzy twierdzą, że dzieci uczą się mówić po to, by opowiadać historie, które już w nich są. Jednym z jego wczesnych słów było „z powrotem”. Chciał zapewnienia, że kiedy którekolwiek z nas opuściło dom, a nawet pokój, wracaliśmy.
6. „Czas i odległość pokonać” Euli Biss
Ostrzeżenie dotyczące treści w tej sprawie. To trudna lektura. Lincze i rasizm.
Polacy, oczywiście, nie byli winni. To był tylko przypadek, że stały się wygodne jako szubienice, bo były wysokie i proste, z poprzeczką, i że stały w miejscach publicznych. I to był tylko przypadek, że słupy telefoniczne tak bardzo przypominały krucyfiksy.
7. Mariama Lockington’s What a Black Woman Wishes Her Adoptive White Parents Knew
Wiem, że moje włosy są kręcone i gęste, że moja mama chce, żebym kochała je naturalne. Wiem, że kiedy podrzuca mnie do Jasmine, żeby zaplotła mi włosy, czuję się bezpiecznie. Nawet jeśli boli, kiedy rozplątuje moje loki, nie przeszkadza mi to, bo ona tak ładnie pachnie. Dowiedziałam się, że uwielbiam zapach czarnych kobiet. Tłuszczu, prostownicy i masła kakaowego. Wiem, że jestem czarny i że moi rodzice mnie kochają, ale wiem, że jestem inny.
8. Tim Bascom’s Picturing the Personal Essay: A Visual Guide
W przeciwieństwie do często powtarzanej przez nauczycieli liceum maksymy – „Show, don’t tell!” – eseista jest wolny zarówno w pokazywaniu, jak i opowiadaniu. Kiedyś usłyszałem, jak pisarz Adam Hochschild skarcił grupę studentów MFA za to, że byli tak subtelni w swoim pisaniu, że pomijali krytyczne drogowskazy, których potrzebowali czytelnicy. „Nie bójcie się tak bardzo mówić, co macie na myśli” – radził.
9. Laurie Herzel’s But Will They Love Me When I’m Done
Pod koniec życia matki, Hampl zapytał ją, dlaczego w końcu pozwoliła na publikację wiersza, mając nadzieję, że matka powie, że to dlatego, że wiersz był tak dobry. Zamiast tego jej matka odpowiedziała: „Ponieważ cię kochałam. Zawsze tego nienawidziłam.”
10. Anjali Enjeti’s Drinking Chai to Savannah
Przeglądam turystów przeglądających przewodniki, stukających w swoje telefony. Obawiam się, że któryś z nich wymruczy coś obraźliwego na temat grupy siedmiu brązowych kobiet, których sama obecność zdaje się podwajać populację mniejszości w tej historycznej dzielnicy.