Guinguette Marais Poitevin

Wszechświat DC

W 1938 roku DC opublikowało pierwszą historię Supermana w Action Comics no. 1. Ogromny sukces komercyjny tej postaci był odpowiedzialny za stworzenie gatunku kostiumowego superbohatera, który od tamtej pory jest podstawą przemysłu komiksowego. DC wprowadziło wielu superbohaterów podczas tzw. złotej ery komiksu, z których najbardziej znani to Batman (1939) i Wonder Woman (1941). Sukces tych postaci został wzmocniony przez Licensing Corporation of America, oddział National Periodicals. Licensing Corporation of America, która powstała jako Superman Inc, sprzedawała różne postacie DC poprzez szeroką gamę produktów, a także nadzorowała wykorzystanie postaci DC w innych mediach.

Przez pierwszą połowę lat 50. popularność komiksów superbohaterskich spadła, choć komiksy z Supermanem, Batmanem i Wonder Woman pozostały popularne. DC anulowało swoje inne tytuły superbohaterskie, koncentrując się na książkach z gatunków takich jak science fiction, westerny i kryminały. Począwszy od 1956 roku, pod nadzorem redaktora Juliusa Schwartza, DC zaczęło ponownie wprowadzać komiksy superbohaterskie. W Showcase no. 4 (październik 1956), scenarzysta Robert Kanigher i artysta Carmine Infantino zaprezentowali unowocześnioną wersję bohatera z lat 40-tych, Flasha. W ten sposób zapoczątkowali Srebrną Erę komiksu, a w ciągu następnych kilku lat pojawiły się także nowe wersje klasycznych postaci, takich jak Green Lantern i Hawkman. Superbohaterowie odzyskali popularność wśród czytelników, a komercyjny sukces superbohaterskich książek DC wkrótce skłonił konkurencyjne firmy (przede wszystkim Marvel Comics) do powrotu do tego gatunku.

W 1970 roku pisarz Dennis („Denny”) O’Neil i artysta Neal Adams wprowadzili nowy poziom dojrzałości do gatunku superbohaterów z Green Lantern/Green Arrow. Książka, która zawierała historie, które bezpośrednio odnosiły się do kwestii społecznych, takich jak stosunki rasowe, zanieczyszczenie środowiska i nadużywanie narkotyków, jest uważana za jeden z definiujących tytułów Brązowej Ery komiksu. O’Neil i Adams stworzyli również wspólnie wpływową serię historii o Batmanie, a Adams narysował to, co powszechnie uważa się za definitywną współczesną wersję tej postaci. W tym czasie komiksy superbohaterskie DC – wraz z wieloma innymi gatunkami – były uważane za osadzone w tym samym fikcyjnym wszechświecie i dzieliły tę samą ciągłość.

Do 1985 roku, po prawie pół wieku różnorodnych i czasami sprzecznych historii, które przyczyniły się do ciągłej narracji, redakcja DC uznała, że uniwersum DC stało się zbyt kłopotliwe i mylące dla nowych czytelników. Dwunastoodcinkowy Kryzys na Nieskończonych Ziemiach autorstwa Marva Wolfmana i George’a Péreza był w zasadzie restartem całego superbohaterskiego uniwersum DC, z nową ciągłością, która wywodziła się z tego, co było wcześniej, ale nie była do tego zobowiązana. John Byrne opowiedział na nowo i unowocześnił pochodzenie Supermana w The Man of Steel (1986), a Frank Miller zrelacjonował wczesne przygody Batmana w Year One (1987). Połowa lat 80. była również wyjątkowo owocnym okresem dla komiksów nietradycyjnych w DC. Miller napisał i narysował Batman: The Dark Knight Returns (1986), surowe spojrzenie na starzejącego się Batmana na tle zimnej wojny, a Alan Moore tchnął nowe życie w Swamp Thing (1984-87). Moore wraz z artystą Dave’em Gibbonsem stworzyli powieść graficzną Watchmen (1986-87), która zdekonstruowała gatunek superbohatera, odnosząc ogromny sukces komercyjny i zdobywając uznanie krytyków.

DC próbowało zająć się rosnącym rynkiem dojrzałych czytelników, tworząc wydawnictwo Piranha Press. Zapoczątkowana w 1989 roku ciągłym tytułem Beautiful Stories for Ugly Children, Piranha była odważnym, choć nie do końca udanym, eksperymentem w tworzeniu treści przez twórców. Imprint upadł w 1993 roku, ale odrodził się w 1995 roku jako Paradox Press. Chociaż Paradox działał tylko trochę dłużej niż Pirania, opublikował A History of Violence (1997) Johna Wagnera i Road to Perdition (1998) autorstwa pisarza Maxa Allana Collinsa i artysty Richarda Piersa Raynera. Obie powieści graficzne zostały później zaadaptowane na wielokrotnie nagradzane filmy. O wiele bardziej trwały był imprint DC Vertigo, który rozpoczął działalność w 1993 roku jako dom dla tytułów grozy o dojrzałej tematyce, takich jak Hellblazer, Swamp Thing i Sandman Neila Gaimana. Pod kierownictwem redaktor Karen Berger, linia Vertigo gwałtownie się rozszerzyła, obejmując metafikcyjną sagę Granta Morrisona The Invisibles (1994-2000), ostry moralitet Gartha Ennisa Preacher (1995-2000), makiaweliczny kryminał Briana Azzarello 100 Bullets (1999-2009), pokręconą baśń Billa Willinghama Fables (2002-15) i apokaliptyczny bildungsroman Briana K. Vaughana Y: The Last Man (2002-08). Inne wydawnictwa DC to Milestone Media, linia komiksów współzałożona przez pisarza Dwayne’a McDuffie, która promowała prace twórców mniejszościowych; WildStorm, niezależne wydawnictwo założone przez artystę Jima Lee, które zostało zakupione przez DC w 1999 roku; oraz CMX, linia japońskich komiksów manga, które zostały zaadaptowane dla północnoamerykańskiej publiczności. W niektórych przypadkach postacie, które zostały wprowadzone w tytułach imprintów, zostały później włączone do głównego nurtu uniwersum DC.

W początkach lat 90. przemysł komiksowy przeżywał boom sprzedaży, a książki związane z masowym wydarzeniem DC The Death of Superman crossover sprzedawały się w milionach egzemplarzy. Taki wzrost okazał się nietrwały, a w połowie dekady sprzedaż spadła do ułamka poprzedniego poziomu. Postacie DC odniosły jednak sukces w innych mediach. Uderzający wizualnie Batman: The Animated Series (1992-95), z doskonałym scenariuszem Paula Diniego, zapoczątkował późniejsze animowane projekty DC z udziałem Justice League, Teen Titans i nastoletniego bohatera Statica. DC rozpoczęło również produkcję cyfrowych wydań swoich komiksów w 2010 roku, a w następnym roku DC Comics ponownie zrestartowało swoją fikcyjną ciągłość serią komiksów określanych wspólnym mianem „New 52.”

Mimo uwagi poświęcanej podstawowej działalności komiksowej DC, w XXI wieku tylko niewielka część przychodów generowanych przez bohaterów DC pochodziła ze sprzedaży tradycyjnych komiksów. W miarę jak coraz więcej superbohaterów przenosiło się z kartek papieru na srebrny ekran, Hollywood zaczęło odgrywać coraz ważniejszą rolę dla wydawców komiksów. DC odniosło dwa wczesne sukcesy dzięki filmom Superman Richarda Donnera (1978) i Batman Tima Burtona (1989), z których oba doprowadziły do powstania udanych franczyz. W XXI wieku trylogia „Mroczny Rycerz” Christophera Nolana zarobiła na całym świecie około 2,5 miliarda dolarów, a „Człowiek ze stali” (2013) Zacka Snydera – ponad 600 milionów dolarów.

Tim DeForest