Guinguette Marais Poitevin

James Bowie

10 kwietnia 1796 – 6 marca, 1836 (w wieku 39 lat)

Nickname

Jim Bowie

Miejsce urodzenia

Logan County, Kentucky (USA)

Miejsce zgonu

Alamo, San Antonio, Republika Teksasu

Allegiancja

Stany Zjednoczone Ameryki
Republika Teksasu

Służba/branża

Milicja Republiki Teksasu

Rok służby

1835, 1836

Ranga

Pułkownik

Jednostka

Garnizon Alamo

Dowództwo sprawowane

Alamo, San Antonio

Bitwy/wojny

Oblężenie Alamo

James „Jim” Bowie (10 kwietnia 1796 – 6 marca 1836) był dziewiętnastowiecznym amerykańskim pionierem i żołnierzem, który brał udział w rewolucji teksańskiej i zginął w bitwie o Alamo. Bowie znany jest również z noszonego przez siebie noża, który zyskał miano „noża Bowiego”. Opowieści o jego duchu pogranicza uczyniły go jednym z najbarwniejszych bohaterów ludowych w historii Teksasu.

Urodził się w Kentucky, a większość życia spędził w Luizjanie. Bowie pracował jako spekulant ziemią przez kilka lat, ale wiele z jego transakcji było oszustwem, opartym na sfałszowanych tytułach własności. Sławę zyskał w 1827 roku, kiedy wziął udział w Sandbar Fight i zabił szeryfa Rapides Parish dużym nożem. Gazety wydrukowały historię walki, a w ciągu następnych kilku lat sława Bowiego i jego noża rozeszła się po całym świecie.

W 1830 roku Bowie przeniósł się do Teksasu, gdzie został obywatelem Meksyku i ożenił się z córką ówczesnego wicegubernatora prowincji. W pierwszych latach małżeństwa Bowie często przebywał poza domem i spędził kilka miesięcy na poszukiwaniu zaginionej kopalni Los Almagres. Jego śmierć pod Alamo sprawiła, że Bowie został zapamiętany jako bohater, niezależnie od tego, jakie krzywdy popełnił. Jego historia należy do historii parcia na Zachód, gdzie jednostki takie jak Bowie, pragnące poprawić swój los, bez względu na koszty, rozkwitały, spełniając amerykański sen.

Wczesne lata

James Bowie urodził się 10 kwietnia 1796 roku w Logan County, w stanie Kentucky, jako dziewiąte z dziesięciorga dzieci Rezina Bowiego i Elve Ap-Catesby Jones. Jego ojciec został ranny podczas walki w Rewolucji Amerykańskiej, a w 1782 roku poślubił młodą kobietę, która pielęgnowała go, by wrócił do zdrowia. Bowowie często się przeprowadzali, najpierw osiedlili się w Georgii, gdzie mieli sześcioro dzieci, a następnie przenieśli się do Kentucky. W chwili narodzin Bowiego jego ojciec posiadał ośmiu niewolników, siedem koni, 11 sztuk bydła i jednego konia stadnego. W następnym roku rodzina nabyła 200 akrów (80 hektarów) wzdłuż Rzeki Czerwonej. W 1800 r. Rezin Bowie sprzedał swoją posiadłość i rodzina spędziła dwa lata w Missouri. Przenieśli się do hiszpańskiej Luizjany w 1802 r., gdy miał sześć lat, osiedlając się w Bushley Bayou w Rapides Parish.

Rodzina Bowie przeniosła się ponownie w 1809 roku, osiedlając się na Bayou Teche w Luizjanie. W 1812 roku znaleźli stały dom w parafii Opelousas. Każdy z ich domów znajdował się na granicy i już jako małe dziecko Bowie miał pomagać w oczyszczaniu terenu i sadzeniu roślin. On i jego rodzeństwo byli kształceni w domu i nauczyli się czytać i pisać po angielsku. Bowie i jego starszy brat Rezin potrafili także płynnie mówić, czytać i pisać po hiszpańsku i francusku. Dzieci uczono także, jak przetrwać na granicy. Bowie biegle posługiwał się pistoletem, karabinem i nożem. On i jego rodzeństwo uczyli się także łowić ryby oraz prowadzić farmę i plantację. Bowie miał reputację nieustraszonego, a jako chłopiec jeden z jego indiańskich przyjaciół nauczył go jak wiązać aligatory. Walczył także z całą gamą innych dzikich zwierząt, w tym z niedźwiedziami i mustangami.

W wieku 15 lat Bowie opuścił dom i osiedlił się w Rapides Parish, gdzie utrzymywał się z cięcia desek i tarcicy oraz spławiania ich w dół zatoki na sprzedaż. W czerwcu 1819 r. Bowie dołączył do ekspedycji Longa. Dowodzona przez dr Jamesa Longa ekspedycja, składająca się z 75 mężczyzn, chciała wyzwolić Teksas spod hiszpańskiego nadzoru. Grupa napotkała niewielki opór i po zdobyciu Nacogdoches ogłosiła Teksas niezależną republiką. Głębokość udziału Bowiego jest niejasna, ale inwazja ostatecznie upadła.

Spekulant ziemią

Na krótko przed śmiercią ojca Bowiego w 1818 lub 1819 roku podarował on Bowiemu i jego bratu Rezinowi po dziesięciu służących, konie i bydło. Przez następne siedem lat bracia pracowali razem, aby rozwinąć kilka dużych posiadłości w parafii Lafourche i Opelousas. W Luizjanie szybko przybywało mieszkańców i bracia chcieli skorzystać z rosnących cen ziemi, spekulując na niej, ale nie mieli kapitału potrzebnego do zakupu dużych połaci ziemi. Aby zdobyć pieniądze, w 1818 roku zawarli spółkę z piratem Jeanem Lafitte. Stany Zjednoczone wcześniej zdelegalizowały import niewolników, a żeby zachęcić obywateli do zgłaszania nielegalnego procederu, większość południowych stanów zezwalała każdemu, kto doniósł na handlarza niewolników, na otrzymanie połowy tego, co importowani niewolnicy zarobią na aukcji. Bowie odbył trzy podróże do kompleksu Lafitte’a na wyspie Galveston. Kupował przemycanych niewolników od Lafitte’a, a następnie przywoził ich bezpośrednio do urzędu celnego i informował o sobie. Celnicy wystawiali niewolników na aukcję, a Bowie ich odkupywał. Ze względu na prawo stanowe otrzymałby połowę zapłaconej ceny. Mógłby wtedy legalnie przewieźć niewolników i odsprzedać ich w Nowym Orleanie lub na terenach położonych dalej w górę rzeki Missisipi. Po zebraniu 65 000 dolarów, bracia zrezygnowali z handlu niewolnikami i zaczęli spekulować ziemią.

W 1825 roku obaj bracia wraz z młodszym bratem Stephenem kupili Acadię, plantację w pobliżu Alexandrii. W ciągu dwóch lat zbudowali pierwszy w Luizjanie młyn parowy, służący do mielenia trzciny cukrowej. Plantacja stała się znana jako „wzorcowa posiadłość”, ale 12 lutego 1831 roku sprzedali ją wraz z 65 niewolnikami za 90 000 dolarów. Za swoje zyski Bowie i Rezin kupili plantację w Arkansas.

Bowie i jego brat John byli zaangażowani w dużą sprawę sądową pod koniec lat 20. XIX wieku dotyczącą ich spekulacji ziemią w Luizjanie. Kiedy Stany Zjednoczone zakupiły Terytorium Luizjany w 1803 roku, kraj obiecał honorować wszystkie dawne roszczenia o przyznanie ziemi i przez następne 20 lat próbował ustalić, kto jest właścicielem jakiej ziemi. W maju 1824 roku Kongres upoważnił sądy najwyższe każdego terytorium do rozpatrywania pozwów od ludzi, którzy twierdzili, że zostali przeoczeni. Do Sądu Najwyższego Arkansas wpłynęło 126 pozwów pod koniec 1827 roku od mieszkańców Arkansas, którzy twierdzili, że nabyli ziemię w dawnych hiszpańskich grantach od Bowiesów. Chociaż Sąd Najwyższy potwierdził większość z nich, potwierdzenia te zostały unieważnione w lutym 1831 roku, kiedy dalsze badania wykazały, że ziemia nigdy nie należała do Bowiesów i że oryginalna dokumentacja przyznania ziemi została sfałszowana. Sąd Najwyższy USA podtrzymał tę decyzję w 1833 roku. Kiedy niezadowoleni nabywcy rozważali pozwanie Bowiesów, odkryli, że dokumenty w tej sprawie zostały usunięte do sądu; pozostawieni bez dowodów, zrezygnowali z prowadzenia sprawy.

Nóż Bowie

Sława Bowiego powstała w wyniku waśni z Norrisem Wrightem, szeryfem parafii Rapides. Obaj uczestniczyli po przeciwnych stronach politycznych kłótni partyjnych i rywalizowali ze sobą w przedsięwzięciach związanych ze spekulacją ziemią. Bowie wspierał przeciwnika Wrighta w wyścigu na szeryfa, a Wright, dyrektor banku, walnie przyczynił się do odrzucenia wniosku Bowiego o pożyczkę. Pewnego popołudnia obaj przypadkowo spotkali się na ulicy w Alexandrii, a Wright oddał strzał w kierunku Bowiego. Niezraniony Bowie był wściekły i próbował zabić Wrighta gołymi rękami. Przyjaciele Wrighta interweniowali i powstrzymali atak, a Bowie postanowił od tej pory nosić przy sobie nóż myśliwski. Nóż, który nosił, został mu prawdopodobnie podarowany przez jego brata Rezina, This i miał ogromne ostrze o długości dziewięciu i jednej czwartej cala oraz szerokości jednego i pół cala.

W następnym roku, 19 września 1827 roku, Bowie i Wright wzięli udział w pojedynku na piasku Vidalia poza Natchez, Mississippi. Bowie poparł pojedynkowicza Samuela Levi Wellsa III. Wright poparł przeciwnika Wellsa, doktora Thomasa Harrisa Maddoxa. Pojedynkowicze oddali po dwa strzały, a ponieważ żaden z nich nie odniósł obrażeń, pojedynek rozstrzygnęli uściskiem dłoni. Inni członkowie grup, którzy mieli różne powody, by się nie lubić, zaczęli walczyć. Bowie został postrzelony w biodro; po odzyskaniu przytomności wyciągnął duży nóż, opisywany jako rzeźnicki, i zaszarżował na napastnika. Napastnik uderzył Bowiego w głowę swoim pustym pistoletem, łamiąc go i powalając Bowiego na ziemię. Wright strzelił i chybił do leżącego Bowiego, który odpowiedział ogniem i prawdopodobnie trafił Wrighta. Wright następnie wyciągnął laskę z mieczem i nadział Bowiego na pal. Kiedy Wright próbował odzyskać ostrze, kładąc stopę na klatce piersiowej Bowiego i szarpiąc, Bowie pociągnął go za sobą i wypatroszył nożem. Wright zmarł natychmiast, a Bowie, z mieczem Wrighta wciąż wystającym z jego klatki piersiowej, został ponownie postrzelony i ugodzony nożem przez innego członka grupy. Lekarzom, którzy byli obecni przy pojedynku, udało się odzyskać kule i załatać pozostałe rany Bowiego.

Nowe gazety podchwyciły historię, która stała się znana jako Walka na piaskownicy. Szczegółowo opisywano sprawność bojową Bowiego i jego nóż. Relacje świadków zgadzały się, że Bowie nie zaatakował pierwszy, a inni skupili się na nim, ponieważ „uważali go za najbardziej niebezpiecznego człowieka wśród swoich przeciwników”. Walka ugruntowała reputację Bowiego na całym Południu jako znakomitego wojownika na noże.

Nie ma zgody wśród naukowców co do tego, czy nóż użyty w tej walce był tym samym rodzajem noża, który obecnie znany jest jako nóż Bowiego. Istnieje wiele różnych relacji na temat tego, kto zaprojektował i zbudował pierwszy nóż Bowiego. Niektórzy twierdzą, że to Bowie go zaprojektował, a inni przypisują projekt znanym w tamtych czasach knifemakerom. Jednak w liście do „The Planter’s Advocate” Rezin Bowie twierdził, że wynalazł ten nóż, a wielu członków rodziny Bowiego i „większość autorytetów na temat noża Bowiego skłania się ku przekonaniu, że został on wynaleziony przez” brata Bowiego Rezina.

Po „Sandbar Fight” i kolejnych bitwach, w których Bowie z powodzeniem użył swojego noża do obrony, jego nóż stał się bardzo popularny. Wielu rzemieślników i producentów stworzyło swoje własne wersje tego noża, a w wielu dużych miastach południowego zachodu powstały „szkoły noża Bowiego”, w których uczono „sztuki cięcia, pchnięcia i parowania”. Sława Bowiego i jego noża dotarła do Anglii, a na początku lat 30-tych XIX wieku wielu brytyjskich producentów noży produkowało noże Bowiego i wysyłało wiele z nich na sprzedaż do Stanów Zjednoczonych. Projekt noża nadal ewoluował i ogólnie przyjmuje się, że miał on ostrze o długości 8,25 cala i szerokości 1,25 cala (3,175 cm), z zakrzywionym czubkiem. Posiadał „ostrą fałszywą krawędź tnącą z obu stron” i krzyżową osłonę chroniącą dłonie użytkownika.

Teksas

Powstanie

Po pełnym wyzdrowieniu z ran odniesionych w Sandbar Fight, w 1828 roku Bowie postanowił przenieść się do Teksasu. Konstytucja Meksyku z 1824 roku zakazywała wyznawania innych religii niż rzymski katolicyzm i dawała pierwszeństwo obywatelom meksykańskim w otrzymywaniu ziemi. 28 kwietnia 1828 roku został ochrzczony w San Antonio w wierze rzymskokatolickiej, sponsorowany przez alcade (burmistrza) San Antonio Juana Martina de Veramendi i jego żonę Josefę Navarro. Następnie powrócił do swoich podróży po Luizjanie i Missisipi. W 1829 r. zaręczył się z Cecilią Wells, ale zmarła ona w Alexandrii 29 września, dwa tygodnie przed ich ślubem.

1 stycznia 1830 r. Bowie i jego przyjaciel Isaac Donoho opuścili Thibodaux, aby na stałe zamieszkać w Teksasie. Udokumentowano, że zatrzymali się w Nacogdoches, na farmie Jareda E. Groce’a nad rzeką Brazos oraz w San Felipe, gdzie Bowie przedstawił Stephenowi F. Austinowi list wprowadzający od Thomasa F. McKinneya, jednego z kolonistów z Old Three Hundred. 20 lutego Bowie i jego przyjaciel złożyli przysięgę na wierność Meksykowi, a następnie udali się do San Antonio de Bexar. W tym czasie San Antonio de Bexar, znane jako Bexar, liczyło 2500 mieszkańców, w większości pochodzenia meksykańskiego, a biegła znajomość hiszpańskiego pomogła Bowiemu zadomowić się w okolicy.

Później tego samego roku Bowie został wybrany na dowódcę Texas Rangers. Chociaż jednostka ta nie została oficjalnie zorganizowana aż do 1835 roku, Stephen F. Austin założył grupę, zatrudniając do 30 mężczyzn, którzy mieli pomagać w utrzymaniu pokoju, głównie poprzez ściganie Indian. W innych rejonach zaczęły powstawać podobne ochotnicze milicje, a Bowie został wybrany przez grupę ochotników.

Bowie został obywatelem Meksyku 30 września 1830 roku, po tym jak obiecał założyć młyny tekstylne w prowincji Coahuila y Tejas. Bowie wszedł w spółkę z Veramendim, by zbudować w Saltillo przędzalnie bawełny i wełny. Mając zapewnione obywatelstwo, Bowie miał teraz prawo do zakupu do 11 lig ziemi publicznej. Przekonał 14 lub 15 innych obywateli, by wystąpili o ziemię i przekazali mu ją, co dało mu 700 000 akrów (2 834 km²) ziemi do spekulacji. Bowie mógł być również pierwszym, który nakłonił osadników do ubiegania się o granty empresario, a następnie do kupowania ich od niego. Rząd meksykański uchwalił w 1834 i 1835 roku prawa, które powstrzymały większość spekulacji ziemią.

25 kwietnia 1831 roku Bowie poślubił 19-letnią Ursulę Marię de Veramendi, córkę swojego partnera biznesowego, który został wicegubernatorem prowincji. Kilka dni przed ceremonią podpisał kontrakt posagowy, obiecując, że w ciągu dwóch lat od ślubu zapłaci swojej narzeczonej 15 000 pesos w gotówce lub majątku. W tym czasie Bowie twierdził, że jego majątek netto wynosił 223 000 dolarów, z czego większość stanowiła ziemia z wątpliwymi tytułami własności. Bowie skłamał również na temat swojego wieku, twierdząc, że ma 30, a nie 35 lat. Para wybudowała dom w San Antonio, na ziemi, którą de Veramendi dał im w pobliżu Misji San José. Po krótkim czasie przenieśli się jednak do pałacu Veramendi, mieszkając z rodzicami Ursuli, którzy dostarczali im pieniędzy na wydatki. Para miała dwoje dzieci, Marie Elve, urodzoną 20 marca 1832 roku i Jamesa Veramendi, urodzonego 18 lipca 1833 roku.

Kopalnia San Saba

W pierwszych latach małżeństwa Bowie często przebywał poza domem, albo ścigając Indian z Rangersami, albo dla interesów i polowań na kopalnie srebra. Wkrótce po ślubie zafascynowała go historia „zaginionej” kopalni Los Almagres, która znajdowała się na zachód od San Antonio, w pobliżu ruin Misji Santa Cruz de San Sabá. Kopalnia była eksploatowana przez miejscowych Indian, zanim została przejęta przez Hiszpanów. Po tym jak Meksyk uzyskał niepodległość od Hiszpanii, zainteresowanie rządu kopalniami zmalało. W okolicy grasowało wiele wrogich plemion indiańskich, w tym Komancze, Apacze Lipan i Karankawa, a bez wojsk rządowych, które mogłyby trzymać plemiona na dystans, zaprzestano wydobycia. Uważano, że po opuszczeniu tych terenów przez Meksykanów, kopalnie przejęli Apacze Lipan.

Bowie szybko uzyskał od rządu meksykańskiego pozwolenie na ekspedycję na terytorium Indian w poszukiwaniu legendarnej kopalni srebra. 2 listopada 1831 roku wraz z bratem Rezinem i dziewięcioma innymi osobami Bowie wyruszył do San Saba. Sześć mil (10 km) od celu grupa zorientowała się, że jest śledzona przez dużą grupę Indian i zatrzymała się, aby negocjować. Próby negocjacji nie powiodły się, a Bowie i jego grupa byli zmuszeni walczyć o życie przez następne 13 godzin. Kiedy Indianie w końcu się wycofali, Bowie stracił tylko jednego człowieka, podczas gdy ponad 40 Indian zostało zabitych, a 30 rannych.

Grupa wróciła do San Antonio 10 grudnia, a Bowie napisał raport z wyprawy w języku hiszpańskim. Raport ten został później wydrukowany w kilku gazetach, co jeszcze bardziej ugruntowało reputację Bowiego. W następnym miesiącu Bowie wyruszył ponownie z większymi siłami. Po dwóch i pół miesiącach poszukiwań grupa wróciła do domu, nie mając nic do pokazania w zamian za swoje wysiłki. Grupa chciała się również zemścić za atak z poprzedniego roku. Indianie dowiedzieli się jednak, że nadchodzą, i uciekli, a chociaż Bowie i jego grupa przejechali kilkaset mil, „nigdy nie widzieli Indianina”

Mimo rosnącej sławy, Bowie nigdy nie opowiadał o swoich wyczynach. Kapitan William Y. Lacey, który spędził osiem miesięcy żyjąc z Bowiem w dziczy, opisał go jako skromnego człowieka, który nigdy nie używał wulgaryzmów ani bluźnierstw.

Niepodległość Teksasu

Zaczynało rosnąć napięcie między meksykańskimi urzędnikami a głównie anglojęzycznymi obywatelami, ponieważ meksykańskie ustawodawstwo uchwaliło w latach 1830-1832 nowe prawa, które zdawały się dyskryminować amerykańskich kolonistów w prowincji Coahuila y Tejas. W odpowiedzi na te niepokoje, wojska meksykańskie utworzyły posterunki wojskowe w kilku miejscach w prowincji, w tym w San Antonio de Bexar. W lipcu 1832 r. Bowie, który przebywał w Natchez, dowiedział się, że meksykański dowódca Nacogdoches, Jose de las Piedras, zażądał od wszystkich mieszkańców swojej okolicy oddania broni. Bowie wrócił do Teksasu i 2 sierpnia 1832 roku dołączył do grupy innych Teksańczyków, którzy maszerowali do Nacogdoches, aby „przedstawić swoje żądania” Piedrasowi. Zanim grupa dotarła do budynku, w którym znajdowali się urzędnicy miejscy, została zaatakowana przez oddział 100 meksykańskich kawalerzystów. Teksańczycy odpowiedzieli ogniem, a gdy kawaleria się wycofała, rozpoczęli oblężenie garnizonu. Po drugiej bitwie, w której Piedras stracił 33 ludzi, armia meksykańska ewakuowała się w nocy. Bowie wraz z 18 towarzyszami wpadł w zasadzkę na uciekającą armię, a po ucieczce Piedrasa pomaszerował z żołnierzami z powrotem do Nacogdoches. Bowie był później delegatem do Konwencji z 1833 roku, która sporządziła dokument formalnie domagający się niepodległego bytu państwowego w Meksyku.

Kilka miesięcy później w Teksasie wybuchła epidemia cholery i wielu wierzyło, że choroba dotrze do San Antonio. Wierząc, że jego rodzina będzie bezpieczniejsza w górach, Bowie wysłał swoją ciężarną żonę i ich córkę do rodzinnej posiadłości w Monclova w towarzystwie rodziców i brata. Epidemia cholery uderzyła jednak w Monclova i między 6 a 14 września Ursula, jej dzieci, brat i rodzice zmarli na tę chorobę. Bowie, przebywający służbowo w Natchez, dowiedział się o śmierci swojej rodziny w listopadzie. Od tego czasu dużo pił i stał się „niedbały w ubiorze”.

Bowie powrócił do spekulacji ziemią w Teksasie w 1834 roku, po tym jak rząd meksykański uchwalił nowe prawa zezwalające na sprzedaż ziemi w tym stanie. Został mianowany komisarzem ziemskim, którego zadaniem było promowanie osadnictwa na obszarze zakupionym przez Johna T. Masona. Jego nominacja skończyła się w maju 1835 roku, kiedy Santa Anna zlikwidował rząd Coahuila y Tejas i nakazał aresztowanie wszystkich Teksańczyków (w tym Bowiego) prowadzących interesy w Monclova. Bowie został zmuszony do ucieczki z Meksyku i powrotu do obszaru San Felipe-Nacogdoches w Teksasie.

Santa Anna rozpoczął przygotowania do wojny, wysyłając dużą liczbę meksykańskich wojsk do Teksasu, gdy Anglosasi w Teksasie zaczęli agitować za wojną. Bowie współpracował z Williamem B. Travisem, przywódcą Partii Wojny, by zdobyć poparcie dla wojny. Bowie odwiedził nawet kilka indiańskich wiosek we wschodnim Teksasie, by przekonać niechętne mu plemiona do walki z Meksykiem.

Stephen F. Austin powrócił do Teksasu we wrześniu 1835 roku i wkrótce został wybrany na dowódcę armii ochotniczej w Teksasie. Bowie dołączył do armii wraz z małą grupą przyjaciół z Luizjany, a Austin szybko mianował go pułkownikiem. Na polecenie Austina i generała Sama Houstona, który dowodził regularną armią Teksasu, Bowie i kapitan James W. Fannin przeprowadzili zwiad w rejonie na południe od Bexar. 28 października siły meksykańskie składające się z trzystu kawalerzystów i stu piechurów zaatakowały Bowiego i jego 92 jeźdźców. Pod koniec potyczki Bowie stracił tylko jednego człowieka, podczas gdy armia meksykańska poniosła 16 ofiar śmiertelnych i miała 16 rannych.

Po bitwie Bowie kilkakrotnie próbował zrezygnować ze swojego stanowiska, wolał brać udział w walkach, gdy była taka potrzeba, ale był mniej zainteresowany sprawowaniem formalnego dowództwa. Po krótkiej nieobecności w armii powrócił pod koniec listopada i w towarzystwie 40 kawalerzystów z powodzeniem odbił strzeżony przez meksykańskich żołnierzy pociąg towarowy, który wiózł żywność dla zwierząt hodowlanych meksykańskiego garnizonu, w bitwie znanej jako Walka na trawie.

Alamo

Houston otrzymał wiadomość, że meksykański generał Santa Anna zbliża się do San Antonio z dużymi siłami żołnierzy. Bowie zgłosił się na ochotnika, by poprowadzić ochotników do obrony Alamo, struktury przypominającej fortecę, która służyła jako dom dla misjonarzy i ich indiańskich konwertytów przez 70 lat, a następnie została opuszczona i użyta jako koszary przez kilka armii, zanim doszło do wydarzeń w 1835 roku. Bowie poprosił o ochotników i 30 mężczyzn zgodziło się mu towarzyszyć. Przybyli oni 19 stycznia, gdzie zastali oddział liczący 104 ludzi, z kilkoma rodzajami broni i kilkoma armatami, ale z niewielką ilością zapasów i prochu. Houston wiedział, że nie ma wystarczającej liczby ludzi, by utrzymać fort w razie ataku, i wydał Bowiemu rozkaz usunięcia artylerii i wysadzenia fortyfikacji. Bowie i kapitan sił, James C. Neill, zdecydowali, że nie mają wystarczającej liczby wołów, by przenieść artylerię w bezpieczniejsze miejsce, a nie chcieli niszczyć twierdzy. 26 stycznia jeden z ludzi Bowiego, James Bonham, zorganizował wiec, na którym uchwalono rezolucję na rzecz utrzymania Alamo. Bonham podpisał rezolucję jako pierwszy, a Bowie jako drugi.

W ciągu następnych kilku tygodni dołączyli do nich William Travis, z 30 ludźmi, i Davy Crockett, z 12 dodatkowymi ludźmi. Po tym jak dowódca Alamo, pułkownik James C. Neill, opuścił misję, ludzie wybrali Bowiego na swojego dowódcę. Uczcił to upijając się. Po tym spektaklu Bowie zgodził się podzielić odpowiedzialnością z Travisem.

Bojąc się o bezpieczeństwo krewnych żony w San Antonio, Bowie poprosił jej kuzynów Getrudisa Navarro i Juanę Navarro Alsbury, a także 18-miesięcznego syna Alsbury’ego, Alijo, by zostali w murach Alamo.

Bowie był chory, a dwaj lekarze, w tym chirurg fortu, nie byli w stanie zdiagnozować jego choroby. 21 lutego Bowie złamał biodro po upadku z rusztowania na wysokość 5 m (15 stóp) podczas próby zamontowania armaty. Po tym wydarzeniu został przykuty do łóżka, a Travis został jedynym dowódcą sił zbrojnych. Santa Anna i jego armia dotarli na przedmieścia San Antonio de Bexar kilka dni później, a 24 lutego rozpoczęli oblężenie Alamo. Santa Anna podniósł czerwoną flagę, aby ostrzec ludzi, że „nie da im ćwierćdolarówki”.”

Travis wysłał Juana Seguina, aby zwerbować posiłki 25 lutego, a 32 dodatkowych mężczyzn było w stanie dołączyć do Teksańczyków w forcie. Według Louisa „Mosesa” Rose’a, jedynego człowieka, o którym wiadomo, że zdezerterował z sił teksańskich pod Alamo, kiedy Travis zdał sobie sprawę, że Meksykanie przeważą w nadchodzącej bitwie, Travis narysował linię na piasku i poprosił tych, którzy są gotowi umrzeć za sprawę, aby ją przekroczyli. Wszyscy mężczyźni przekroczyli linię z wyjątkiem Rose’a i Bowiego, który leżał na swoim łóżku na dziedzińcu. Bowie poprosił o przeniesienie jego łóżeczka przez linię, a Crockett i kilku innych pomogło mu dołączyć do pozostałych. Po pierwszej publikacji, relacja ta została potwierdzona przez kilku innych naocznych świadków, ale historia ta może być uwierzytelniona jedynie słowem reportera, który przyznał się do upiększania innych artykułów, „i dlatego wielu historyków nie chce w nią wierzyć.”

Bowie zginął wraz z resztą obrońców Alamo, w sumie 188, 6 marca, kiedy Meksykanie zaatakowali przed świtem. Po zakończeniu bitwy Santa Anna rozkazał alkadowi San Antonio, Francisco Antonio Ruizowi, potwierdzić tożsamość Bowiego, Travisa i Crocketta. Santa Anna najpierw wydał rozkaz, aby Bowie został pochowany, mówiąc, że był zbyt odważnym człowiekiem, aby spalić go jak psa, ale później zmienił zdanie i kazał umieścić ciało Bowiego wraz z innymi Teksańczykami na stosie pogrzebowym. Palenie ciał było pogwałceniem honoru wojskowego, który wymagał, aby żołnierz otrzymał odpowiedni pochówek. Spalenie ciał bez szacunku w masowym stosie rozpaliło emocje i oburzenie wszystkich, którzy o tym słyszeli, prowadząc do okrzyku „Pamiętajcie o Alamo”.

Gdy matka Bowiego została poinformowana o jego śmierci, spokojnie stwierdziła „Założę się, że nie znaleziono żadnych ran na jego plecach”. Różni naoczni świadkowie bitwy podawali sprzeczne relacje na temat śmierci Bowiego. Według artykułu w gazecie, meksykański żołnierz twierdził, że widział Bowiego wyniesionego z pokoju na łóżku, żywego, po zakończeniu bitwy. Żołnierz ten utrzymywał, że Bowie słownie, płynnym hiszpańskim, obrzucił meksykańskiego oficera wyzwiskami, a ten rozkazał wyciąć mu język i rzucić jego jeszcze oddychające ciało na stos pogrzebowy. Relacja ta została zakwestionowana przez wielu innych świadków i uważa się, że została zmyślona przez reportera. Inni świadkowie utrzymywali, że widzieli, jak kilku meksykańskich żołnierzy weszło do pokoju Bowiego, nabiło go na bagnet i wyniosło żywego z pokoju. Krążyły różne inne historie, w których świadkowie twierdzili, że Bowie sam się zastrzelił, a inni, że został zabity przez żołnierzy, gdy był zbyt słaby, by podnieść głowę. Alcade Ruiz powiedział jednak, że Bowie został znaleziony „martwy w swoim łóżku”. Najpopularniejszą i prawdopodobnie najdokładniejszą wersją jest ta, że Bowie zmarł na swoim łóżku, „plecami oparty o ścianę, używając pistoletów i swojego słynnego noża”. Rok po bitwie, Juan Seguin powrócił do Alamo i zebrał pozostałe prochy. Umieścił je w trumnie, na której wyryto nazwiska Bowiego, Travisa i Crocketta. Prochy zostały złożone w katedrze San Fernando.

Legacy

Pomimo ciągłych deklaracji o bogactwie, po śmierci Bowiego okazało się, że jego rzeczywisty majątek był bardzo mały. Jego rzeczy zostały sprzedane na aukcji i przyniosły tylko 99,50 dolarów. Jego większym dziedzictwem jest pozycja „jednej z legendarnych postaci amerykańskiego pogranicza”.

Bowie jest pamiętany jako twardy człowiek pogranicza i jednostka skłonna do poprawy swojego losu, bez względu na koszty. Miał silną wolę i był żądny przygód. Bowie był bardzo ambitny i długo i wytrwale dążył do realizacji swoich celów. Najczęściej kojarzony jest z nożem, który nosi jego imię.

Literatura

Notatki

• Chariton, Wallace O. Exploring the Alamo Legends. Plano: Republic of Texas Press, 1992. ISBN 1556222556
• Edmondson, J.R. The Alamo Story-From History to Current Conflicts. Plano: Republic of Texas Press, 2000. ISBN 1556226780
• Groneman, Bill. Alamo Defenders, A Genealogy: The People and Their Words. Austin: Eakin Press, 1990. ISBN 089015757X
• Groneman, Bill. Eyewitness to the Alamo. Plano: Republic of Texas Press, 1996. ISBN 1556225024
• Hopewell, Clifford. James Bowie Texas Fighting Man: A Biography. Austin: Eakin Press, 1994. ISBN 0890158819
• IMDb. The Alamo: Thirteen Days to Glory, The Alamo: Thirteen Days to Glory Retrieved October 17, 2007.
• IMDb. Comanche Territory, Comanche Territory Retrieved October 17, 2007.
• IMDb. Davy Crockett, Król Dzikiej Granicy. Davy Crockett, King of the Wild Frontier Retrieved October 17, 2007.
• IMDb. The First Texan. The First Texan Retrieved October 17, 2007.
• IMDb. Bohaterowie Alamo. Heroes of the Alamo. Retrieved October 17, 2007.
• IMDb. The Last Command. The Last Command Retrieved October 17, 2007.
• IMDb. The Legend of Texas. Houston: The Legend of Texas Retrieved October 17, 2007.
• IMDb. Man of Conquest. Man of Conquest Retrieved October 17, 2007.
• IMDb. Texas. Texas Retrieved October 17, 2007.
• IMDb. Dwa dla Teksasu. Two for Texas Retrieved October 17, 2007.
• Kennedy, William. Texas: The Rise, Progress, and Prospects of the Republic of Texas. London: R. Hastings, 1841. Texas books.google. Retrieved October 17, 2007.
• Long, Jeff. Duel of Eagles: The Mexican and U.S. Fight for the Alamo. New York: William Morrow and Company, Inc, 1990. ISBN 0688072526
• Nofi, Albert A. The Alamo and the Texas War of Independence, September 30, 1835 to April 21, 1836: Heroes, Myths, and History. Conshohocken, PA: Combined Books, Inc, 1992. ISBN 0938289101
• Peatfield, Joseph Joshua, Hubert Howe Bancroft, Henry Lebbeus Oak, and William Nemos. History of the North Mexican States. San Francisco: A.L. Bancroft and Company, 1889. History of the North Mexican States books.google. Retrieved October 17, 2007.
• Sears, Edward S. „The Low Down on Jim Bowie.” In From Hell to Breakfast, edited by Mody C. Boatright and Donald Day. Denton: University of North Texas Press, 2000. ISBN 1574410997
• Texas State Library and Archives Commission. The Grass Fight Retrieved May 28, 2007.
• Williamson, William R. Handbook of Texas: James Bowie. James Bowie Retrieved October 6, 2007.

All links retrieved March 15, 2018.

• James Bowie (1796-1836) lone star junction.