Guinguette Marais Poitevin

Muzyka występuje we wszystkich kształtach i formach i wzbogaca nasze życie na wiele sposobów. Wzmacnia nasze emocje, pomaga się skupić, towarzyszy nam w podróżach i motywuje do ćwiczeń. Ale co dokładnie się na nią składa?

Definicja

Z powodu jej subiektywnej natury, wiele definicji muzyki zostało wysuniętych do przodu. Jednak kompozytor Edgard Varèse najsłynniej zdefiniował ją jako „zorganizowany dźwięk”. W Wyzwoleniu dźwięku pisze on:

… Zdecydowałem się nazwać moją muzykę „dźwiękiem zorganizowanym”, a siebie nie muzykiem, lecz „pracownikiem rytmów, częstotliwości i intensywności”.”

Podstawowe elementy

Podstawowymi elementami składowymi muzyki są: głośność, wysokość dźwięku, czas trwania (lub rytm), tempo, barwa i pogłos. Kiedy są one starannie połączone, dają początek koncepcjom wyższego poziomu, takim jak metrum, harmonia, melodia i tonacja. Tak więc, muzyka różni się od przypadkowego dźwięku kombinacją swoich podstawowych elementów i relacji, które tworzą się między nimi. Zdefiniujmy je pokrótce.

Wysokość to częstotliwość danego tonu, związana z jego względną pozycją w skali muzycznej. Im wyższa częstotliwość, tym wyższy ton jest postrzegany.

Rytm odnosi się do czasu trwania serii nut lub tonów i jak łączą się one w jednostki.

Tempo odnosi się do ogólnego tempa piosenki lub utworu.

Głośność odnosi się do tego, ile energii tworzy instrument, tj. ile powietrza wypiera.czyli ile powietrza wypiera, która następnie podróżuje jako fale dźwiękowe w kierunku naszych bębenków, gdzie jest przekształcana w postrzegalny dźwięk.

Timbre, być może najciekawszy element, rozróżnia kolory tonalne różnych instrumentów. Jeśli ktoś gra nutę o określonej wysokości, czasie trwania i głośności na trąbce, a następnie ktoś inny gra tę samą nutę na klarnecie, różnica w jakości tonalnej staje się widoczna – to jest barwa dźwięku.

Reverberation jest zdefiniowany jako percepcja tego, jak daleko od nas znajduje się źródło dźwięku, w połączeniu z tym, jak duże jest pomieszczenie lub sala, w której muzyka się znajduje. Jest to często określane jako przestrzenność, lub po prostu „echo”.

Jasność i wysokość dźwięku są konstruktami umysłu, lub właściwościami interpretowanymi przez mózg. To znaczy, że nie istnieją w prawdziwym świecie. Na przykład, jeśli zwiększysz głośność w swoim zestawie stereo, amplituda drgań cząsteczek powietrza, które poruszają się w kierunku błony bębenkowej, wzrośnie; jednak potrzeba mózgu, aby zinterpretować i zauważyć tę zmianę.

Stosunek pomiędzy najcichszym dźwiękiem, który możemy wykryć, a najgłośniejszym, który nie spowoduje trwałego uszkodzenia, jest jeden do miliona, mierzony jako poziom ciśnienia akustycznego w powietrzu. W skali decybelowej (dB) wynosi on 120dB i jest określany jako nasz zakres dynamiczny. Przykładem 0dB jest komar latający w cichym pomieszczeniu, dziesięć stóp od naszych uszu, podczas gdy 120dB to silnik odrzutowca słyszany na pasie startowym z odległości 300 stóp lub typowy koncert rockowy. Jeśli nagranie ma zakres dynamiki 80dB, oznacza to, że różnica pomiędzy najcichszym i najgłośniejszym dźwiękiem na tej ścieżce wynosi 80dB. Należy pamiętać o tym, że skala dB jest logarytmiczna, co oznacza, że podwojenie natężenia źródła dźwięku powoduje wzrost natężenia dźwięku o 3dB. Dlatego 126dB jest cztery razy głośniejsze niż 120dB!

Pojęcia wyższego rzędu

Metr powstaje z grupowania tonów ze sobą w czasie. Na przykład, metrum walca organizuje się w trzy tony, podczas gdy metrum marsza w grupy dwóch lub czterech. Ta informacja jest wydobywana przez nasze mózgi z ogólnego rytmu i wskazówek głośności.

Klucz odnosi się do hierarchii ważności tonalnej w utworze muzycznym. Jest to ludzki konstrukt i nie istnieje w świecie rzeczywistym – jest to wyłącznie funkcja naszych doświadczeń z określonymi stylami muzycznymi, idiomami i schematami myślowymi.

Melodia jest głównym tematem utworu muzycznego – częścią, która ma tendencję do utkwienia w naszych umysłach, gdy słuchamy piosenki, którą szczególnie lubimy. Co ciekawe, rzeczywista wysokość dźwięków, czyli częstotliwość, niekoniecznie ma znaczenie dla melodii. Liczy się względna odległość między nutami, czyli interwał. Na przykład, nie każde „Happy Birthday” zaczyna się na tej samej wysokości (lub nucie); ale jeśli względna odległość między nutami pozostaje taka sama, jesteśmy w stanie zidentyfikować piosenkę ze względną łatwością.

Wreszcie, harmonia jest związana z wysokościami różnych tonów i relacji między nimi. Prowadzi to do możliwości tworzenia kontekstów tonalnych, z których wynikają pewne oczekiwania muzyczne, które kompozytor może spełnić lub naruszyć w celach ekspresyjnych. Przykładem takiego naruszenia jest zwodnicza kadencja, progresja akordowa, w której po akordzie dominującym następuje akord inny niż toniczny.

Ogółem, dźwięk jest obrazem mentalnym tworzonym przez nasz mózg. Źródło, zazwyczaj instrument muzyczny lub struny głosowe, generuje falę dźwiękową składającą się z powyższych elementów, która następnie przemieszcza cząsteczki powietrza, gdy podróżuje przez otaczające środowisko, w końcu dociera do naszej błony bębenkowej, która z kolei zaczyna drgać w tej samej częstotliwości, co wysokość dźwięku, który został obdarzony. Ludzie mogą słyszeć w zakresie częstotliwości od 20Hz do 20kHz – oznacza to, że nasze właściwości fizjologiczne są wrażliwe w tym zakresie.

Opracowanie barwy dźwięku

Tymbr jest uważany za jedną z najbardziej tajemniczych i źle zdefiniowanych właściwości muzyki, a zatem zasługuje na pewne dalsze omówienie. Wymaga to trochę fizyki, ale nie będziemy się rozwodzić.

Ogólny standard strojenia używany dzisiaj to A440. Oznacza to nutę A, znajdującą się powyżej środkowego C na fortepianie, jako mającą częstotliwość 440Hz. System ten pomaga nam współpracować z innymi muzykami na całym świecie dzięki standaryzacji strojenia naszych instrumentów. Jednakże, ponieważ w oktawie jest tylko 12 nut, na fortepianie można znaleźć wiele klawiszy z nutą A. Wszystkie one są całkowitymi wielokrotnościami 440Hz, tj. 55Hz, 110Hz, 220Hz, 880Hz, itd. W harmonice, nazywa się to serią overtonów i jest kluczowe dla postrzegania barwy dźwięku. Kiedy słyszysz saksofon gra nutę na 220Hz (pierwsza harmoniczna), faktycznie postrzegasz nie tylko nutę na 220Hz, ale także jej serię overtone na 440Hz (druga harmoniczna), 880Hz (trzecia harmoniczna), 1760Hz (czwarta harmoniczna), itd.

To, co czyni każdy instrument wyjątkowym, to intensywność każdej z tych częstotliwości overtonowych. Klarnety, na przykład, charakteryzują się dużą ilością energii w nieparzystych harmonicznych – trzeciej, piątej, siódmej i tak dalej. Z kolei trąbki mają stosunkowo równe ilości energii w nieparzystych i parzystych harmonicznych. Barwa może się również zmieniać na tym samym instrumencie. Na przykład, smyczek w centrum skrzypiec daje głównie nieparzyste harmoniczne i dlatego może brzmieć podobnie do klarnetu. Jednakże, gdy smyczek znajduje się jedną trzecią niżej, skrzypce uwypuklają trzecią harmoniczną i jej wielokrotności (szóstą, dziewiątą, dwunastą, itd.). Jest to również zasada działania syntezatorów. Zasadniczo generują one częstotliwości z określonym profilem overtone, aby albo naśladować już istniejący instrument, albo produkować mniej zbadane, czasem inne niż świat, dźwięki.

Wniosek

Jak widzieliśmy, staranne połączenie podstawowych elementów muzyki może dać początek koncepcjom wyższego poziomu, które są ostatecznie postrzegane przez nasze mózgi jako jeden spójny utwór. Dla zainteresowanych czytelników, którzy chcieliby dowiedzieć się więcej o tych koncepcjach i o tym, jak artyści wykorzystują funkcjonalność naszych mózgów, aby ich kompozycje były jak najbardziej rezonujące i przyjemne, polecam zapoznanie się z poniższymi źródłami.