Leonardo Fibonacci urodził się w Pizie, a wychował w Bougie w Algierii, gdzie jego ojciec był urzędnikiem magazynowym. Fibonacci dużo podróżował w interesach i dla przyjemności po Europie, Egipcie, Syrii i Grecji. Podczas swoich podróży obserwował i analizował systemy arytmetyczne stosowane w handlu oraz poznał cyfry hindusko-arabskie. Pomógł wprowadzić je do matematyki europejskiej.
W Liber abaci (1202; wersja poprawiona 1228), gruntownym traktacie o metodach i problemach algebraicznych, Fibonacci zdecydowanie opowiada się za stosowaniem nowych cyfr indyjskich, czyli dziewięciu cyfr plus zefirum, czyli symbol zera. Dzieło to można uznać za symptomatyczne dla matematycznego renesansu Zachodu. Fibonacci zajmuje się w nim podstawowymi operacjami na liczbach całkowitych, ułamkami, wyciąganiem pierwiastków oraz matematycznymi zastosowaniami w transakcjach handlowych. Liber abaci zawiera również słynny „ciąg Fibonacciego”, w którym każdy wyraz po pierwszych dwóch jest sumą dwóch wyrazów bezpośrednio go poprzedzających, ciąg, który okazał się mieć wiele znaczących i interesujących właściwości. Liber abaci pozostało standardowym dziełem przez około dwa stulecia.
W innym dziele, zatytułowanym Flos (1225), Fibonacci rozważa nieokreślone problemy, które przypominają prace Diophantusa, i analizuje określone problemy metodami podobnymi do tych stosowanych przez Euklidesa, Chińczyków i Arabów. Inny traktat matematyczny Fibonacciego, Liber quadratorum (1225), jest oryginalnym i błyskotliwym dziełem na temat analizy nieokreśloności. Niektóre z problemów poruszanych w tej książce pochodziły z konkursów matematycznych sponsorowanych przez dwór Fryderyka II, na które Fibonacci był zapraszany.
Chociaż Fibonacci był przede wszystkim arytmetykiem i algebraistą, napisał również książkę o geometrii zatytułowaną Practica geometriae (1220), która wydaje się być oparta na zaginionym dziele Euklidesa O podziale figur. W swoim dziele Fibonacci używa metod algebraicznych do rozwiązania wielu problemów arytmetycznych i geometrycznych.